บทที่ 382

มาเดลีนลงจากเตียงและไปอาบน้ำ หลังจากนั้นเธอเดินออกจากห้องน้ำพร้อมแต่งตัวเสร็จเพื่อที่จะไปทักทายเจเรมี่ ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงดังบางอย่างจากทางระเบียง ภาพที่เธอเห็นคือผู้ชายที่กำลังยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว ในตอนนี้เจเรมี่ดูอ่อนแอจนหาคำไหนมาอธิบายไม่ได้เมื่อมองดูจากด้านหลังชายร่างสูงที่ดูสมบูรณ์แบบคนนี้ นิ้วมือของเขาคีบบุหรี่เอาไว้อย่างนั้น ปลายของบุหรี่ส่องแสงสว่างขึ้นและดับลงในเวลาไม่กี่วินาที ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ดูว่างเปล่าท่ามกลางแสงแดดเงียบเหงาในยามเช้า อาจเป็นเพราะเขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังใกล้เข้ามา ทำให้เขาหันกลับมาเห็นมาเดลีนกำลังเดินเข้ามาหาเขา ดวงตาของเขาอ่อนโยนลงด้วยรอยยิ้ม “ทำไมคุณตื่นเร็วจัง?” “ฉันตื่นขึ้นมาโดยอัตโนมัติเมื่อได้นอนเต็มอิ่มแล้ว” มาเดลีนเผยรอยยิ้มและเห็นเจเรมี่สวมใส่เสื้อผ้าชุดเดิมของเมื่อวาน เธอเลยถามเขา “นี่คุณไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเหรอ?” มุมริมฝีปากของเขาเผยรอยยิ้มออกมา ดวงตาของเขามืดมิดราวกับตอนกลางคืนในขณะที่จ้องไปที่ใบหน้าอันแสนอ่อนโยนและงดงามของมาเดลีน “มันกลายเป็นเรื่องยากสำหรับผมไปแล้วที่จะนอนหลับในช่วงสามปีที่ผ่านมา” แววตาของเธอมีประกายวาววับอย