บทที่ 391

ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอทำให้บรรยากาศรอบ ๆ หนาวเหน็บและหลบหนีไปจากจุดนั้นไม่ได้เลย รูปลักษณ์ของเขาแสดงให้เห็นถึงตัวตนของเขาในขณะที่เขาจ้องมาที่เธอ ลมพัดแรงในฤดูใบไม้ร่วงที่สุสาน เข้ามาลูบไล้แก้มของผู้มาเยือน มาเดลีนยิ้มอย่างใจเย็นให้กับชายผู้ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ “คุณมาที่นี่ทำไม เจเรมี่?” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความรู้สึกแปลกใจ อย่างไรก็ตาม เธอไม่ปล่อยท่าทีความประหม่าที่เธอรู้สึกอยู่ข้างในออกไป เจเรมี่เดินเข้ามาช้า ๆ ก่อนจะหันไปมองที่ป้ายหลุมศพ “คุณมาที่นี่ทำไม? และนี่ใคร? ทำไมคุณถึงเคารพเขา? นี่เป็นครั้งแรกของคุณที่อยู่ในเกลนเดล ไม่ใช่เหรอ? ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณจะมีญาติอยู่ที่สุสานนี่ด้วยเลยนะ” มาเดลีนแสร้งทำเป็นตกใจ เธอตอบว่า “คุณไม่รู้เหรอ เจเรมี่? มาเดลีนยังคงเป็นอดีตภรรยาของคุณตามความเป็นจริง แล้วคุณจำคุณปู่ของเธอไม่ได้เหรอ?” “ปู่ของภรรยาเก่าของผมเหรอ?” เขาจ้องเขม็งไปที่ชื่อที่จารึกไว้บนหลุมฝังศพ คำว่า 'ปู่ของมาเดลีน ครอว์ฟอร์ด' ถูกจารึกไว้ที่มุมล่างซ้าย “ทำไมคุณถึงมาไหว้ปู่ของอดีตภรรยาผมด้วย?” “บางที ก็เห็นใจน่ะ” มาเดลีนเบือนหน้าหนีเพื่อตอบด้วยหัวใจ