บทที่ 410

มาเดลีนเผยรอยยิ้มออกมาคล้ายว่ามีบางอย่างอยากจะพูดแต่ในขณะเดียวกันนั้นโทรศัพท์ของเธอได้ดังขึ้น เธอมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือและเห็นว่าผู้ที่โทรมาคือเฟลิเป้ เธอกดรับสายด้วยท่าทางที่เป็นปกติและดูไม่มีพิรุธอะไรและกดวางสายเพียงแค่เอ่ยประโยคสั้น ๆ เพียงไม่กี่คำ “ขอโทษนะเจเรมี่ ฉันมีบางอย่างที่ต้องจัดการที่ร้าน ฉันต้องขอตัวไปก่อน” “งั้นผมจะไปหาคุณหลังเลิกงาน” “เกรงว่าจะไม่ได้ เราไปเจอกันคืนนี้เลยดีกว่า” มาเดลีนตอบกลับ ในขณะที่หันหลังกลับออกไป เจเรมี่คว้ามือเธอไว้ ทำให้เธอต้องหันกลับมามองเขาด้วยความสงสัยในชั่วพริบตา เจเรมี่ก้มลงจูบที่ริมฝีปากเธอ “จูบลา” “...” มาเดลีนตอบรับด้วยรอยยิ้มทั้งที่ความจริงแล้วเธอกำลังปฏิเสธอยู่ หลังจากที่เธอได้เดินจากไป รอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็ได้หายไปเช่นกัน และดวงตาคมกริบของเขาเลือนลาง หลงเหลือไว้เพียงร่องรอยแห่งความเสียใจ ณ ตอนนี้ เอโลอิสได้เปิดเผยออกมาว่ามาเดลีนเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเธอ ข้อสันนิษฐานนี้กำลังเป็นคำตอบที่สมบูรณ์ที่สุดในคำถามที่อยู่ในใจเจเรมี่ “ลินนี่...” ชื่อนี้ได้ถูกพูดออกมาจากริมฝีปากเขาอย่างอ่อนโยน บ่งบอกได้ถึงความรักและความเสียใจที่เ