บทที่ 418

“เอวลีน…” เอโลอิสไม่สามารถหยุดสั่งสมองให้คิดเป็นอย่างอื่นได้และเธอเรียกชื่อหนีออกมาอย่างแผ่วเบา มาเดลีนตกใจเล็กน้อย เธอรู้ดีว่านี่เป็นชื่อจริงของตัวเอง “พ่อกับแม่ขอโทษลูกด้วยนะ เราเสียใจมากจริง ๆ ลูกสาวของแม่มาอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ ๆ ทำไมแม่ถึงตาบอดแบบนี้ เราทำร้ายครั้งแล้วครั้งเล่าและเรายังปกป้องผู้หญิงที่ชั่วร้ายแบบเมเรดิธเอาไว้…” “แม่รู้ว่าไม่มีทางที่จะชดเชยความผิดให้ลูกได้เลยในชีวิตนี้มันคงไม่มีอีกแล้ว หากชาติหน้ามีจริง แม่ขอชดใช้ให้กับสิ่งที่เคยได้ทำกับลูกไว้…” เอโลอิสเอื้อมมือของตัวเองออกมาอย่างโหยหาและดึงมาเดลีนเข้ามากอดราวกับว่าเธอกำลังพูดกับลูกสาวของตัวเองอยู่ในความคิด “เอวลีน เอวลีน ลูกรักของแม่…” เธอเพ้อชื่อนี้ออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา บางทีเธออาจจะอยู่ในภวังค์แห่งความฝัน ในขณะที่เธอมองไปที่ใบหน้าของมาเดลีนที่ดูคล้ายกับลูกสาวของตัวเอง มันอยากมากที่จะไม่ตกอยู่ในภวังค์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสภาพความเศร้าโศกและสภาพจิตใจที่ไม่คงที่ของเธอในตอนนี้ มาเดลีนปล่อยให้เอโลอิสกอดเธอแน่น เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมาจากดวงตาที่เงียบสงบของตัวเอง แต่กระนั้นเธอก็ไม่สามารถกลั้นมัน