บทที่ 445

ก่อนหน้านี้ มาเดลีนรู้วิธีเผชิญหน้ากับทุกคนอยู่แล้ว แต่เมื่อเธอมองไปที่อาวุโสวิทแมนผมขาวที่อยู่ข้างหน้าเธอ เธอก็รู้สึกเจ็บปวดในใจ เธอยังคงมองเข้าไปในดวงตาของเขาอย่างใจเย็น “คุณปู่ คุณพูดถูก ฉันคือแมดดี้” ในที่สุดเธอก็ยอมรับเรื่องนี้กับอาวุโส เธอรู้สึกได้ถึงน้ำตาที่ไหลรินที่หางตา “คุณปู่คะ ขอบคุณที่ไว้วางใจและสนับสนุนฉันตลอดหลายปีที่ผ่านมา ในตระกูลนี้ คุณเป็นคนเดียวที่ดีกับฉัน ฉันจะจดจำคุณไปตลอด” อาวุโสวิทแมนเดินไปข้างหน้ามาเดลีนช้า ๆ ด้วยไม้เท้าของเขา ดวงตาที่หย่อนหยานและขุ่นมัวของเขามองเธออย่างเป็นห่วงและเข้าใจ “สาวน้อย ในที่สุดเธอก็ยอมรับเสียที ฉันมีความสุขจริง ๆ” เมื่อมองเห็นสายตาที่จ้องมองมาด้วยความรักของอาวุโส มาเดลีนก็รู้สึกอยากขอโทษในทันที “ฉันขอโทษค่ะ คุณปู่ ฉันแค่กลัวจะทำให้คุณปู่ผิดหวัง” “ไม่หรอก ฉันดีใจที่ได้พบเธอคนใหม่” อาวุโสยกมือขึ้นและคว้ามือของมาเดลีน ฝ่ามือเย็นของเขาพยายามทำให้มาเดลีนรู้สึกอุ่นขึ้น “เจเรมี่ทำผิดต่อเธอมามาก ความมั่งคั่งและอำนาจไม่มีค่าอะไรเท่าชีวิตของมนุษย์ ขอบคุณพระเจ้าที่เธอยังมีชีวิตอยู่” “คุณปู่…” “ปู่จะคอยสนับสนุนเธอเหมือนเมื่อก่อน” คำตอ