บทที่ 451

มาเดลีนตำหนิเขาและเธอพยายามตั้งคำถามเมื่อเจเรมี่เล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น เขาจำทุกอย่างได้ชัดเจน ในวันนั้น ลมกระโชกแรงและหิมะตกหนักมาก มาเดลีนตัวสั่นอย่างมากขณะที่เธอถือโกศไว้ในอ้อมแขน และฟันของเธอก็เปื้อนเลือดอีกด้วย เธอดูน่าสงสารราวกับหุ่นเชิดที่พ่ายแพ้ อย่างไรก็ตาม สายตาของเธอกำลังประท้วงสิ่งที่เขาทำอย่างมุ่งมั่น เธอพูดว่า “เจเรมี่ ฆ่าฉันเถอะ ฉันไม่อยากเจอนายอีกแล้ว” เธอยังกล่าวอีกว่า “เจเรมี่ นายจะต้องเสียใจ!” ทว่า ในตอนนั้น เขาได้ตอบกลับอย่างเย่อหยิ่งว่า “คำว่า 'เสียใจ' มันไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของฉันหรอก” มาเดลีนเยาะเย้ยเมื่อเห็นเจเรมี่กำลังครุ่นคิดอยู่ลึก ๆ “มีอะไรผิดไปหรือเปล่า? นายจำทุกอย่างที่นายทำได้ไหม? นายจำได้ไหมว่านายมั่นใจว่าลูกของเราเป็นเด็กแสบที่นายแทบรอไม่ไหวที่จะทุบกระดูกของเขาให้เป็นฝุ่น?” เจเรมี่มีสติกลับมาอีกครั้งหลังจากที่มาเดลีนพูดคำเหล่านั้นอย่างประชดประชัน เขาจำพฤติกรรมอันเลือดเย็นของเขาได้ เขารู้สึกราวกับว่าการทำเรื่องไม่ดีที่ผ่านของเขากำลังจะกลืนกินเขา 'ในที่สุดฉันก็รู้ว่าหัวใจของเธอต้องเจ็บปวดแค่ไหนในตอนนั้น' “เจเรมี่ หยุดแสร้งทำเป็