บทที่ 469

โทนเสียงของชายคนนั้นนุ่มนวลและมั่นใจ ดูเหมือนเขากำลังขอร้องเธอด้วยสายตาของเขาและความมึนงงในฤทธิ์ไวน์เล็กน้อย และแม้ว่าเขาจะมีสติ แต่ก็ดูมึนเมาในเวลาเดียวกัน มาเดลีนมองเขาด้วยสายตาที่ไม่แยแสก่อนจะตอบกลับไปว่า “แม้แต่หน้านาย ฉันยังรังเกียจที่จะมอง นับประสาอะไรกับให้ฟังในสิ่งที่นายพูด” คำพูดที่เธอใช้เป็นการแสดงให้เห็นว่ารังเกียจเขาอย่างโจ่งแจ้งสายตาที่ขุ่นเคืองของเธอทำให้เจเรมี่เองยืนตะลึงในคำพูดและท่าทีเหล่านั้น หัวใจของเขากำลังดิ่งลึกลงไปในเหวที่มีความเย็น มันหนาวเย็นเสียบไปถึงกระดูกและได้แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เขาตอนนี้คิดถึงสิ่งนั้นเป็นอย่างมาก หากย้อนกลับไป ในตอนนั้นเธอมองเขาด้วยสายตาแห่งความชื่นชมและความรักที่มีอยู่เต็มเปี่ยมไปทั่วดวงตา มันเผยให้เห็นความเปล่งประกายระยิบระยับที่มีต่อเขาในสายตาคู่นั้นเป็นอย่างมาก แต่ในตอนนี้ เธอกำลังมองเขาด้วยสายตาเย็นชายิ่งกว่าการมองคนแปลกหน้าเสียอีก เธอสังเกตเห็นว่าตอนนี้เขากำลังมองเธอด้วยสีหน้างุนงงและไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่จุดยืนของเธอมั่นคงมากกว่าครั้งก่อนเป็นอย่างมาก “เจเรมี่ ถ้าไม่ออกไปตอนนี้ฉันจะโทรเรียก รปภ. แล้วนะ” ได้ยินดังนั้น เจเ