บทที่ 473

นี่ก็เข้าปีที่หกแล้ว หกปีผ่านไปเพียงชั่วพริบตา เมเดลีนวางนิ้วของตัวเองลงเพื่อทำการสแกนเปิดประตูอพาร์ตเมนต์ ในขณะนี้ความคิดของเธอกำลังลอยฟุ้งไปทั่ว เธอจำได้ถึงเรื่องที่เธอถูกสั่งจำคุกโดยที่ไม่มีความผิดอะไร และเรื่องที่เธอถูกทรมานตลอดช่วงระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา เธอไม่อาจลืมได้ว่า เธอถูกนักโทษหญิงพวกนั้นบังคับให้เธอคลอดลูกยังไงในคืนที่เลวร้ายเช่นนั้น นี่เธอลืมไปได้ยังไงว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดลูกของเธอ? อย่างไรก็ตาม ปีนี้ค่อนข้างแตกต่างออกไป เพราะว่าเธอจะไม่ต้องไปร้องไห้ที่หลุมศพอันว่างเปล่านั่นอีกแล้ว เธอรู้แล้วว่าลูกของเธอยังไม่ตาย “คุณแม่ครับ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของผมครับ” แจ็คสันเฉลยออกมา เสียงใสกังวานราวกับระฆังของเขา ทำให้เมเดลีนกลับมาสู่ปัจจุบัน เธอค่อนข้างตกใจเล็กน้อย และไม่สามารถเก็บกดความเจ็บปวดที่ฝังลึกอยู่ในใจของตัวเองได้ แจ็คสันเป็นลูกของเมเรดิธและเจเรมี่ แต่เรื่องตลกร้ายคือลูกของเธอเกิดวันเดียวกันกับแจ็คสัน “คุณแม่ครับ พรุ่งนี้คุณแม่จะไปร่วมฉลองวันเกิดกับผม ใช่ไหม?” เด็กชายตัวน้อยกระตุกชายเสื้อโค้ตของเธอ เมเดลีนก้มศีรษะลงต่ำพลางยิ้ม แล้วมองไปที่ดวงตาบริสุทธิ์ที่กำลั