บทที่ 497

ดวงตาของเมเดลีนลุกเป็นไฟในขณะที่เธอกำหมัดแน่น น้ำเสียงของเธอฟังดูมั่นคง “ลิลลี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนายแม้แต่น้อยเลย เจเรมี่! หยุดความคิดเพ้อฝันของนายสักทีเถอะ!” การควบคุมอารมณ์ของเธอลดลงขณะที่เธอต่อสู้เพื่อปฏิเสธ “นั่นเป็นเพราะนายทำร้ายฉันมามาก นายมันสารเลว ฉันได้มอบตัวเองให้เฟลิเป้ไปแล้ว เพราะเขาเป็นแสงสว่างเพียงดวงเดียวในความมืดที่นายได้พาฉันเข้าไป!” เมเดลีนกำลังรู้สึกได้ถึงสายตาของเจเรมี่ที่จ้องมองอย่างมืดมนมากขึ้นเรื่อย ๆ “ลิเลียนเป็นลูกสาวของเฟลิเป้และฉันต่างหาก เธอจะไม่มีวันมีคนแบบนายเป็นพ่อ เพราะฉะนั้น หยุดคิดจะจับลิลลี่ให้เป็นลูกของนายได้แล้ว!” ด้วยเหตุนี้ เมเดลีนจึงยกมือขึ้นแล้วผลักตัวชายที่อยู่ตรงหน้าเธอให้ออกห่างออกไป โดยที่ไม่รู้ตัว ขาของเขาก็เหมือนจะไร้กระดูก เจเรมี่รู้สึกว่าตัวเองเดินโซเซไปข้างหลังเมื่อถูกแรงผลัก จากนั้นเมเดลีนหยิบกระเป๋าของเธอ แล้วออกจากคฤหาสน์ไปโดยไม่มองกลับมาอีกเลย ขณะที่เธอกำลังนั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน จิตใจของเมเดลีนก็เริ่มดื่มด่ำไปกับความทรงจำอันแสนทรมานที่ผ่านมา… เมื่อนึกถึงร่างที่อ่อนแอของเธอในตอนนั้น เมเดลีนจำได้ว่าเธอได้ขอให้เอวาช่วยพาเธ