บทที่ 502

“ออกไปซะ! ออกไป! ฉันไม่อยากเจอหน้านายอีก!” เมเดลีนผลักชายคนนั้นออกไปในขณะที่ยังงุนงงอยู่และปิดประตูไล่หลังเขา เธอพิงประตูพลางหายใจเข้าลึก ๆ และก้มต่ำลงมองดูร่างกายของตัวเอง ก่อนจะพบว่าเสื้อของเธอถูกปลดออก ใครจะรู้ว่า อะไรจะเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา ถ้าเธอไม่ได้ตบเขาไปเสียก่อน ดูเหมือนว่าสติของเธอจะถูกกลืนกินโดยจูบของเขาและการแสดงความขอโทษอย่างสงบเสงี่ยมนั่น เมเดลีนจับปกเสื้อที่ถูกเปิดออกของตัวเองด้วยความโล่งใจที่เธอไม่ยอมให้ชายคนนั้นทำไปมากกว่านี้อีก … เมเดลีนได้พาแจ็คไปที่ชานเมืองเพื่อเที่ยวเล่นในช่วงสุดสัปดาห์ และพบว่าตัวเองสงบลงเมื่อไม่ได้เห็นเจเรมี่ปรากฏตัวต่อหน้าเธออีก วันนี้อาจจะดูหนาว แต่หัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่นเหลือกัน รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาของแจ็คสันทำให้เธอสบายใจ ในขณะที่ยังคงมีบางอย่างทำให้หัวใจของเธอรู้สึกอึดอัดอยู่ ความทรงจำของเธอแทบไม่มีสิ่งใดที่นึกถึงแล้วมีความสุขได้เลย ความทรงจำเดียวที่เธอมีคือ วันที่เธอแต่งงานกับเจเรมี่ ในคราวนั้นเธอตั้งตารออนาคตและรู้สึกมีความสุขอย่างแท้จริงอยู่ครู่หนึ่ง “คุณแม่ดูว่าวตัวเล็กของผมสิครับ มันบินสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ เลย” เด็กน้อยร้องเรี