บทที่ 532

น่าเสียดายที่พวกเขาทำได้แค่คิดถึงวันเวลาเหล่านั้น “พ่อครับ ทำไมวันนี้แม่ไม่มาหาผมล่ะครับ? แม่บอกว่าจะเล่นกับผมในสุดสัปดาห์นี้” เสียงของแจ็คสันดึงความคิดของเมเดลีนให้กลับมา เธอเงยหน้าขึ้น และเห็นเด็กตัวเล็ก ๆ กำลังดึงขากางเกงของเจเรมี่อยู่ เขาเงยหน้าขึ้นถามอย่างมีความหวัง เจเรมี่ยื่นมือออกมาลูบหัวเล็ก ๆ ของเขาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “แจ็ค ตั้งแต่วันจันทร์หน้าพ่อจะไปธุระ แล้วก็คงจะไม่ได้กลับมาอีกนานนะ ลูกต้องเชื่อฟังแม่นะ เข้าใจไหม?” “นานแค่ไหนเหรอครับ?” เด็กน้อยถามอย่างไร้เดียงสา เจเรมี่ยิ้มออกมาอย่างฝืนใจ “เมื่อลูกโตขึ้น ลูกจะเข้าใจ” แจ็คสันกะพริบดวงตาที่กลมโต ใสแจ๋ว และดูฉลาดของเขา “งั้นผมจะรีบโตเร็ว ๆ ครับ จะได้เจอพ่ออีกเร็ว ๆ” “ลูกรัก ลูกเก่งมาก” เจเรมี่ชมเชย เขาคุกเข่าลง และกอดแจ็คสันไว้ในอ้อมแขนของเขา “พ่อครับ เป็นอะไรไปครับ” แจ็คสันกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา เจเรมี่ลูบเด็กน้อยเบา ๆ ขณะที่เขาสะอื้นและกระซิบว่า “พ่ออยากจะขอโทษแจ็ค” “ขอโทษ?” “แจ็ค พ่อขอโทษ ที่ดูแลลูกไม่ดีและทำให้ลูกต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา พ่อขอโทษจริง ๆ” เจเรมี่กล่าวขอโทษ ทุ