บทที่ 596

??? หลังจากได้ยินสิ่งคณะกรรมการพูดออกมา อีวอนก็หน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด เธอจ้องมองไปที่ผลงานซึ่งปรากฎบนหน้าจอ และรู้ว่ามันยากที่จะปักใจเชื่อได้ลง เธอรู้สึกสติหลุดลอยไปชั่วครู่ ‘นี่มัน… นี่มันงานของศิลปินนักออกแบบเครื่องเพชรชื่อดังอย่างนั้นเหรอ?’ ‘มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง? ‘โธ่เอ๊ย! ‘ต้องเป็นเมเดลีนแน่ ๆ ที่ลอกเลียนผลงานชิ้นนี้แล้วตั้งใจใช้มันลงแข่งขัน” ‘คงจะไม่ได้หมายความว่า ฉันกลายเป็นแพะรับบาปแทนยัยเมเดลีนใช่ไหม?!’ ความคิดเหล่านี้หมุนวนอยู่ในจิตใจของอีวอนซ้ำ ๆ เธอมองไปที่เมเดลีนอย่างแค้นเคือง เมเดลีนนั่งอยู่ภายใต้แสงไฟอย่างสงบเงียบและสง่างาม ใบหน้าอันทรงเสน่ห์ของเธอเคยเป็นเช่นไรก่อนหน้านี้ ตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้นอยู่ ริมฝีปากสีชาดที่เย้ายวนของเมเดลีนเผยรอยยิ้มออกมาตอนที่เธอเห็นว่าอีวอนกัดฟันแน่นและมองเธออยู่ “คุณอีวอน คุณกล้าพูดได้ยังไงคะ ว่านี่คือผลงานจากน้ำพักน้ำแรงของคุณทั้ง ๆ ที่คุณก็ลอกศิลปินออกแบบมาทั้งหมดและยังส่งมาลงแข่งขันอีก? คุณนี่ตลกและโง่ดีจริง ๆ นะคะ การออกแบบเครื่องเพชรเรียกได้ว่าเป็นศิลปะแขนงหนึ่ง พวกเราไม่มีทางยอมให้คุณมาทำมันแปดเปื้อนหรอก คุณหมดคุณสมบัติในกา