บบที่ 599

‘พวกเราทั้งสองต่างคนต่างเดินไปในเส้นทางของตนเอง’ เป็นประโยคที่เรียบง่ายราวกับเป็นหอกน้ำแข็งที่เสียดแทงเข้าไปในหัวใจของเจเรมี่ เขาหวนรำลึกถึงวันแห่งโชคชะตาเมื่อสามปีก่อน เธอสูญเสียการมองเห็นไปและมาที่งานแต่งงานของเขากับเมเรดิธ ณ ตอนนั้น เธอป่วยหนักเจียนตาย กระนั้น เธอยังรวบรวมกำลังทุกเฮือกที่เหลืออยู่ เพื่อที่จะพยุงตัวเองขึ้นมาและพูดกับเขาอย่างหนักแน่น “เจเรมี่ ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตของฉันนะ ขอบคุณทุกช่วงเวลาอันแสนวิเศษที่ผ่านมาที่คุณมอบให้ฉันนะ แต่ว่าฉันกลับต้องคืนทุกสิ่งทุกอย่างให้กับคุณ รวมถึงเถ้ากระดูกของฉันเองด้วย นับจากวันนี้เป็นต้นไป พวกเราทั้งสองไม่ติดค้างอะไรต่อกันอีก ถ้าชาติหน้ามีจริง ฉันขอไม่เจอกับคุณอีกเลย...” และในตอนนี้ เธอได้พูดประโยคนั้นซ้ำออกมาอีกรอบ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่อยู่ภายในหัวใจ เจเรมี่มองใบหน้าอันสวยงามของเมเดลีน แต่ไม่สามารถพูดคำใดออกไป ‘ลินนี่ ความทรงจำของคุณฟื้นกลับมาแล้ว ใช่ไหม? ‘ท้ายที่สุด คุณก็ตัดสินใจทิ้งผมไป ถูกต้องไหม? ‘ความทรงจำที่แสนหอมหวานที่คุณมอบให้ผมในช่วงสั้น ๆ ที่ผ่านมา ได้ระเหยกลายเป็นไอบนอากาศที่เบาบางไปตลอดกาลแล้วสินะ’ หลังจาก