บทที่ 602

เธอเดินไปเปิดหน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่สูงจากพื้นจรดเพดาน และทันใดนั้นลมเย็น ๆ ก็พัดกระแทกหน้าเธออย่างจัง ผมของเธอสยายออกตามแรงลม เธอมองไปยังทะเลที่ไกลสุดลูกหูลูกตา และแสงทองของพระอาทิตย์ซึ่งกำลังสะท้อนกับผิวน้ำของมหาสมุทร สายลมผัดผ่าน หอบเกลียวคลื่นของท้องทะเลมากระทบฝั่ง กิ่งก้านของต้นปาล์มเอนเอียงไปตามแรงลมนั้นเช่นกัน ‘ช่างเป็นวิวที่สวยงาม ‘แต่ ที่นี่คือไหนกันแน่?’ เมเดลีนคิดไม่ตก พยายามนึกว่าเธอมาที่นี่ได้อย่างไร แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก หลังจากนั้น เจเรมี่ก็เดินกลับเข้ามา มือข้างหนึ่งถือชามก๋วยเตี๋ยวทะเล อีกข้างถือแก้วน้ำอุ่น ใบหน้าของเขายังมีรอยยิ้มไม่ต่างจากเมื่อครู่ เขาร้องเรียก เมื่อเห็นว่าเธอไม่ขยับตัวจากระเบียงห้องเลยสักนิด “ทานอะไรสักหน่อยนะ ลินนี่” เมเดลีนยังคงอยู่กับที่จนกระทั่งเวลาผ่านไปสักพัก เธอเอียงหัวและเปลี่ยนท่าทีไป “นายวางแผนที่จะทำอะไร เจเรมี่? นายจะขังฉันเอาไว้ที่นี่ และทรมานฉันให้ตายเหรอ?” ก่อหน้านี้ เจเรมี่ไม่เคยรับรู้เลยว่าความรู้สึกตอนที่หัวใจแตกสลายมันเป็นเช่นไร จนเมื่อคนรักของเขาแสดงท่าทีอาฆาตพยาบาทแบบนี้ ในที่สุด เขาก็ได้รับรู้มันเองเรียบร้อยแล้ว