บทที่ 611

“พ่อครับ!” เสียงที่หวานและสดใสของเด็กน้อยทำลายกำแพงความเงียบลง เมเดลีนเงยหน้าขึ้นมองออกไปด้านนอกประตูเหล็ก เจเรมี่ยืนอยู่ตรงนั้น เขาสวมใส่ชุดลำลองสบายตา เสื้อสีขาวนวลช่วยขับความรู้สึกอบอุ่นน่าหลงใหลให้กับรูปลักษณ์อันเย็นชาแต่หล่อเหลาของเขาได้เป็นอย่างดี ดูเหมือนว่าเจเรมี่จะตกใจเล็กน้อยที่ได้เห็นเมเดลีน แต่ไม่นานเขาก็เผยรอยยิ้มเบาบางและอบอุ่นก่อนจะเข้าไปหาสองคนแม่ลูก สายตาของเมเดลีนจับจ้องไปที่หัวใจของเจเรมี่ตามสัญชาตญาณ เธอนึกถึงวันที่เจเรมี่จับมือเธอซึ่งถือมีดปอกผลไม้ไว้ในมือแล้วทิ่มเข้าไปที่หัวใจของตนเอง บาดแผลไม่น่าจะหายเร็วขนาดนั้น “พ่อครับ” ขาสั้น ๆ และน่ารักของแจ็คสันพาตัวเด็กชายวิ่งตรงไปหาเจเรมี่ เจเรมี่ย่อตัวลงและอ้าแขนต้อนรับเด็กน้อยที่กำลังวิ่งเข้ามา “แจ็ค” เขากอดเด็กน้อยที่ให้สัมผัสอันอ่อนนุ่มและอบอุ่น เขาหอมแก้มของแจ็คอย่างรักใคร่ “คนเก่งของพ่อ จะไปอยู่ที่อื่นกับแม่ตั้งแต่พรุ่งนี้แล้วนะ เชื่อฟังที่แม่เขาพูดนะ เข้าใจไหมครับ?” เขากระซิบให้เด็กชาย รอยยิ้มในตอนนั้นเหมือนต้องการจะปกปิดความกระอักกระอ่วนที่อธิบายออกไปเป็นคำพูดไม่ได้ แจ็คสันกะพริบตาพลางมองไปที่เจเรมี่ด้