บทที่ 641

วินาทีที่เจเรมี่ปล่อยมือ ฝ่ามือของเมเดลีนเองก็เย็นเฉียบและดูเหมือนว่าหัวใจของเธอได้หล่นหายไปในหุบเหวอันหนาวเหน็บ เธอเรียกชื่อของเจเรมี่อีกครั้ง แต่ไม่มีการตอบรับ ในขณะที่เจเรมี่ผลักเธอให้ขึ้นมาอย่างปลอดภัย เธอพลันได้ยินเสียงกระแทกดังสนั่น เธอไม่รู้ว่าตรงนั้นเกิดอะไรขึ้น แต่สัมผัสได้ราง ๆ ว่าเจเรมี่ได้รับบาดเจ็บ เมเดลีนกลิ้งตกลงจากกล่องไม้มายังพื้นด้านนอก เธอไอออกมาเนื่องจากหายใจลำบาก เธอรีบลุกขึ้นยืนและวิ่งตรงไปยังหน้าประตูที่มีกล่องไม้ขว้างกั้นอยู่โดยลืมอาการปวดข้อเท้าไปจนหมดสิ้น “เจเรมี่ นายได้ยินฉันไหม? เจเรมี่? ตอบฉันเร็วสิ!” เธอตะโกนเรียกเจเรมี่อย่างเป็นกังวล แต่ว่าเธอก็ไม่ได้รับการตอบกลับใด ๆ กลับมาเว้นเพียงแต่เสียงไฟที่กำลังลุกไหม้อยู่เท่านั้น สายตาของเมเดลีนเริ่มพร่ามัว เธอพยายามผลักกล่องไม้ไปให้พ้นทาง แต่มันก็ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด ควันดำตรงหน้าบดบังทัศนวิสัยของเธอ และดูเหมือนว่ามันจะเริ่มกลืนกินลมหายใจและจังหวะการเต้นของหัวใจเธอไปเช่นกัน เมื่อเห็นว่ามีเปลวไฟพัดกระแทกหน้าเธอ เมเดลีนลืมตาดวงโตของเธอที่พราวไปด้วยน้ำตาอย่างมึนงง ราวกับว่าเธอกำลังดูภาพซ้ำเหตุการณ์เดิมที่เธ