บทที่ 657

ดวงตาอันใสซื่อบริสุทธิ์ของแจ็คสันโตขึ้นทันตาเมื่อได้ยินคำถามของเมเดลีน เขารีบยกมือ ๆ สีขาวนวลขึ้นมาปิดปากราวกับว่านึกบางอย่างออก ปฏิกิริยาของเด็กน้อยทำให้เมเดลีนรู้สึกฉงนไม่น้อย เธอยื่นมืออกไปจับมือของแจ็คสันอย่างอ่อนโยน “แจ็ค มีอะไรรึเปล่า? เมื่อกี้ลูกบอกว่าพ่อของลูกตาบอดใช่ไหม?” แจ็คสันเม้มริมฝีปากสีเชอร์รี่แน่น เด็กน้อยลังเลที่จะบอกบางอย่างให้แม่ของตนรู้ ในทางกลับกันเป็นเมดเลีนที่เริ่มรู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น “แจ็ค บอกแม่มาเร็ว” “ไม่ได้ครับ คุณยายห้ามไม่ให้แจ็คบอกแม่ว่าพ่อมองไม่เห็น” อะไรนะ? ท่าทีของเมเดลีนเปลี่ยนไปทันที ทันใดนั้น เธอพลันนึกสีหน้าที่ประหลาดของเจเรมี่เมื่อสองสามครั้งก่อนที่พวกเขาพบกันออก เธอคิดว่าเขาไม่ต้องการที่จะเห็นหน้าเธออีกต่อไปแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าเขามองไม่เห็นเธอต่างหาก! นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมแม้ว่าเขาจะมองหน้าเธอ แต่เธอกลับสัมผัสไม่ได้เลยว่าถูกจ้องมองอยู่ หัวใจของเมเดลีนสั่นระรัว เพราะเหตุผลบางอย่าง เธอพลันลุกขึ้นและเดินออกจากที่นั่งผู้โดยสารอย่างรวดเร็ว เฟลิเป้และลิลลี่กลับมาจากไปเข้าห้องน้ำ เมื่อเห็นเมเดลีนรีบกลับออกไปให้ขณะที่จูงมือแจ็คสันอยู่ เ