บทที่ 659

ฝีเท้าของเจเรมี่หยุดชะงัก และเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของเมเดลีนกำลังใกล้เข้ามา หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น แต่เขาบังคับให้ตัวเองเผยรอยยิ้มอันอ่อนโยนออกมาและหันหน้าไปช้า ๆ “พาแจ็คสันไปเถอะ แล้วไปใช้ชีวิตที่คุณต้องการ คุณจะมีชีวิตที่มีความสุข ถ้าอยู่ห่างจากไอ้คนไร้ค่าแบบผม” เมเดลีนเดินเข้ามาหาเขาจากทางด้านหลัง น้ำตาที่ไหลรินออกมาจากดวงตาของเธอเหือดแห้งไปจากสายลมในฤดูใบไม้ร่วง เมื่อเห็นท่าทีนิ่งสงบและไร้อารมณ์ของชายหนุ่มตรงหน้า เธอจึงหัวเราะออกมาอีกครั้ง “มีชีวิตอย่างที่ฉันต้องการ? เจเรมี่ นายรู้รึไงว่าชีวิตที่ฉันต้องการคือชีวิตแบบไหน?” เจเรมี่เหลือบสายตาที่สวยงามของเขาลงอย่างหดหู่ และยิ้มออกมา “อย่างน้อย ชีวิตที่ไม่ผมก็คือชีวิตที่คุณต้องการ” หลังจากที่เสียงนั้นจบลง สายลมก็หอบเอาความเงียบมาปกคลุมพื้นที่ตรงนั้นอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเจเรมี่เอ่ยบางอย่างขึ้นมาอย่างแผ่วเบา “ตอนนี้พวกเราหย่ากันอย่างเป็นทางการและผมก็ปล่อยคุณไปแล้ว นับจากนี้ พวกเราไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องทำร่วมกัน ผมจะไม่ไปกวนใจคุณอีก ไม่แม้แต่ไปขว้างหูขว้างตาคุณเลย” ในขณะที่พูด เขาหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเมเดลีนอย่างไม่เต็มใจนัก “คุ