บทที่ 665

เจเรมี่จะสามารถทนให้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ใช้คำพูดที่หยาบคายและหื่นกามแบบนั้นกับเรือนร่างของเมเดลีนได้อย่างไร? สายตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต และคำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือกเช่นกัน “แม้ว่าพวกนายจะเป็นพวกใช้สมองแค่ซีกเดียวแล้วก็มือห่างตีนห่าง แต่พวกนายก็ตาแหลมดีนี่ เธอคือภรรยาของฉันเอง” น้ำเสียงของเขาเบาลง และด้วยประสาทการได้ยินที่ดีมากขึ้น เขาต่อยหน้าอันธพาลทั้งสามล้มกระแทกพื้นราวกับฟ้าผ่า “โอ้ย โอ้ย!” อันธพาลที่ชื่อว่าเนทร้องตะโกนออกมา เลือดไหลออกมาจากมุมปาก เจเรมี่ดึงมือของเขากลับมาและโอบกอดเมเดลีนอีกครั้ง ราวกับกางปีกสีขาวนวลป้องกันเธอจากภยันตราย สายฝนเริ่มลงเม็ดหนักมากยิ่งขึ้น แต่เมเดลีนกลับรู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเจเรมี่ที่ส่งผ่านมาหาเธอ ความอบอุ่นนี้ทำให้เธอรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าดวงตาจะมองไม่เห็น แต่ประสาทรับรู้ของเจเรมี่ยังเฉียบคมอยู่และยังสามารถจับทิศทางได้จากจังหวะของลมหายใจ “ถ้าพวกนายไม่อยากตาย ก็ขอโทษภรรยาของฉันเดี๋ยวนี้” เจเรมี่สั่งอันธพาลทั้งสามด้วยน้ำเสียงที่ดุดันจนทำให้พวกเขาสั่นกลัว เมื่ออันธพาลคนหนึ่งที่ชื่อวอลเตอร์กำลังจะขอเอ่ยคำขอโทษ