บทที่ 667

ใบหน้าของเจเรมี่อาบไปด้วยความกังวล แต่เขาทำได้เพียงไขว่คว้าหาเมเดลีนท่ามกลางความมืดมิดอย่างว่างเปล่า แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแออีกต่อไปแล้ว แต่เมเดลีนยังคงร้องกรี๊ดได้ทุกครั้ง เมื่อจู่ ๆ ก็มีตุ๊กแกเกาะกำแพงอยู่ข้างกาย เธอคาดไม่ถึงเช่นกันว่าจู่ ๆ เจเรมี่จะพุ่งตัวเข้ามาด้วยความกังวล “ลินนี่? เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?” เจเรมี่คลำไปทั่ว น้ำเสียงของเขาเจือนปนไปด้วยความไม่สบายใจและความกังวล เมเดลีนยืนหลบอยู่ด้านข้าง และเห็นว่าเจเรมี่กำลังควานหาตัวเธอด้วยความสับสนมากแค่ไหน ขณะเดียวกันหัวใจของเธอก็สั่นเทาขึ้นอย่างลับ ๆ “ลินนี่ ได้โปรดตอบผมหน่อยเถอะ คุณอยู่ที่ไหน?” เขาเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้งอย่างกังวล เมเดลีนไม่สามารถทนเงียบอยู่ได้อีกต่อไป “ฉันอยู่นี่” ทันทีที่ได้ยินเสียงของเมเดลีน เจเรมี่รีบเดินไปตามต้นเสียง เมื่อสัมผัสได้ถึงร่างกายของเมเดลีนตรงหน้า เขาโผเข้ากอดเธอแน่นขณะที่หวังว่าจะสามารถละลายร่างของเธอให้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับเขาได้ “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” น้ำเสียงที่สั่นเทาแอบซ่อนความตึงเครียดไว้ภายใน เมเดลีนชะงักไปชั่วครู่ก่อนที่จะตอบกลับ “ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่เห็นตุ๊กแกกำลังคลานมาหา ฉัน