บทที่ 675

ขณะที่เมเดลีนกำลังวิ่งไปยังตรงนั้น ความทรงจำที่ควบคุมไม่ได้ก็ไหลทะลักออกมา เมื่อหลายปีก่อนหน้านี้ ตอนที่เธอเดินไปบนถนนและตามหลังเจเรมี่ไปอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่เดินย่ำไปตามรอยที่เขาเดินด้วยความสนุกสนาน นั่นเป็นปีแรกที่เธอก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยเกลนเดล และชนชายหนุ่มที่สง่างาม หล่อเหลาและอ่อนโยนคนนี้ เธอขอโทษเขาด้วยความเขินอาย และเขาตอบกลับเธอมาว่าไม่เป็นอะไร สายตาที่มีรอยยิ้มและอ่อนโยนของเขาตอนนั้นชัดเจนขึ้นมาในจิตใจของเธอ เด็กผู้ชายคนนั้นก็คือเจเรมี่ เมเดลีนมั่นใจว่านี่คือความทรงจำในอดีตของเธอ และไม่มั่นใจว่าทำไมเธอถึงนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ในเวลาแบบนี้ เธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างเป็นกังวล คำพูดที่เธอเคยได้ยินยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเธอ ชายหนุ่มตาบอดคนหนึ่งโดนรถชน ผู้ชายคนนั้นเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด และไม่น่าจะรอด หัวใจของเธอราวกับว่าถูกบางอย่างบีบเอาไว้แน่น หัวใจเธอยังคงเต้นอยู่แต่รู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก ในค่ำคืนแห่งหมอกควันและฝนตกโปรยปรายแบบนี้ ในที่สุดเมเดลีนก็วิ่งมาถึงที่เกิดเหตุตรงสี่แยกด้านหน้า ภาพเหตุการณ์ที่เลือดนองเต็มไปหมดตรงหน้าทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก ในขณะที่อะดร