บทที่ 693

เมเดลีนโอดโอยออกมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับขมวดคิ้ว ตามมาด้วยความรู้สึกเย็น ๆ ที่น่องของเธอ เจเรมี่คุกเข่าลงต่อหน้าเธอและถกขากางเกงเธอขึ้น เขาพบว่ามีรอยฟกช้ำขนาดมหึมาที่น่องของเธอ หัวใจของเขาเจ็บปวดมาก เขาขมวดคิ้ว “ผมจะอุ้มคุณเอง ลินนี่” “ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณนะคะ คุณวิทแมน แต่ฉันไม่ได้ต้องการให้คุณทำแบบนั้น” เมเดลีนปฏิเสธข้อเสนอของเขา เธออดทนกับความเจ็บปวดแล้วเดินเตาะแตะไปข้างหน้าต่อ เจเรมี่รู้ว่าเธอโกรธกับการกระทำครั้งก่อนของเขา แต่เขาทนไม่ได้ที่เห็นเธอทรมานร่างกายตัวเอง เขารีบจับตัวเธอไว้ คว้าเอวของเธอ และยกเธอขึ้น เมเดลีนเงอะงะ และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นแค่เพียงด้านข้างของใบหน้าที่ดูไร้อารมณ์ของเจเรมี่ “วางฉันลง” เมเดลีนปฏิเสธด้วยน้ำเสียงไม่แยแส หลังจากที่เธอล้มเหลวจากการพยายามดิ้นอยู่หลายครั้ง เธอก็คว้าคอเสื้อของเขา “เจเรมี่ ฉันบอกไปชัดเจนมากแล้วนะ ตอนที่เราอยู่ที่มหาลัยเกลนเดล ฉันไม่ต้องการความเป็นห่วงของคุณ และคุณก็ไม่จำเป็นต้องปฏิบัติกับฉันอย่างดีอีกต่อไปแล้วด้วย” เจเรมี่มองเธอด้วยสายตาที่น่าหลงใหล “ลินนี่ ผมรู้ว่าคุณโกรธผมคุณจะโกรธผมต่อไป หรือเกลียดผมเลยก็ได้ แต่