บทที่ 721

เจเรมี่ไม่เคยเห็นด้านนี้ของเมเดลีนมาก่อน เธอผลักเขาไปติดกำแพง ตอนนั้นเองสายตาของเธอนุ่มละมุนและดูราวกับต้องมนต์สะกด ยิ่งเขาจ้องมองใบหน้าอันสะสวยของเธอมากเท่าไหร่ ตรรกะทุกประการบนโลกก็ค่อย ๆ ไร้ตัวตนไปทีละน้อยเท่านั้น “ลินนี่” เขาเรียกชื่อเธอพลางกลืนน้ำลายจนทำให้ลูกกระเดือกของเขาเคลื่อนขึ้นลงอย่างชัดเจน ความคิดที่หมุนวนอยู่ในหัวของเมเดลีนไม่ชัดเจนนัก เธอรู้สึกราวกับว่ามีเปลวเพลิงกำลังเผาไหม้ร่างกายเธออยู่ เธอไม่ได้ต้องการดื่มน้ำแต่อย่างใด และไม่ต้องการดับความเร่าร้อนที่เผาไหม้อยู่ภายในด้วยซ้ำ ชายตรงหน้าอาจช่วยเธอดับความร้อนรุ่มนี้ได้ เธอก้าวเข้าไปหาอย่างช้า ๆ และมองนัยน์ตาของเขา ลมหายใจของคู่หนุ่มสาวเริ่มสอดประสานกัน เจเรมี่ลูบไล้ผมยาวสลวยของเธอ เขาหรี่ดวงตาอันอ่อนโยนลง ซึ่งดูเหมือนกับสระน้ำอันกว้างใหญ่ “ลินนี่…” “คะ” เมเดลีนตอบกลับ สำหรับเจเรมี่แล้ว นี่เป็นคำตอบที่เขาโหยหาที่จะได้ยินจากปากเธอมากที่สุด เขาควบคุมตัวไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว เขาจับศีระษะของเธอและบดขยี้ริมฝีปากเธอด้วยริมฝีปากเขาเอง เมเดลีนหลับตาลงอย่างควบคุมตนเองไม่ได้ เธอปล่อยใจไปตามความรู้สึกที่แปลกประหลาดให้นำพาเธอเ