บทที่ 740

“เฟลิเป้ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉัน แต่ตอนนี้ฉันจำทุกอย่างได้แล้ว” เมื่อเฟลิเป้ได้ยินเช่นนี้ เขาก็ถึงกับอึ้งไป เจเรมี่อุ้มเมเดลีนที่กำลังเลือดออกไว้ และวิ่งไปที่รถซึ่งจอดอยู่ข้างถนนโดยไม่ลังเล “ลินนี่ อดทนไว้นะ!” เขาวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากนัยน์ตาของเขา เมเดลีนลืมตาที่พร่ามัวของเธอ เธอเห็นความกลัวและความกังวลอยู่ในนัยน์ตาของเจเรมี่ มันเหมือนกับตอนที่เธออาเจียนเป็นเลือดระหว่างงานหมั้นของเมเรดิธ เมเดลีนเริ่มเข้าใจอย่างช้า ๆ เจเรมี่กำลังรู้สึกกลัว แต่เขากลัวอะไร? เขากลัวว่าเธอจะตายเหรอ? ที่โรงพยาบาล เจเรมี่นั่งอยู่นอกห้องฉุกเฉินขณะที่รู้สึกกระสับกระส่าย แม้ว่ากระสุนจะกระทบไหล่ของเมเดลีนเท่านั้น แต่มันเป็นบาดแผลจากกระสุนปืนและไม่ใช่บาดแผลปกติ หลังจากนั้นสักพัก การผ่าตัดก็เสร็จสิ้น แพทย์บอกเขาว่าเมเดลีนพ้นขีดอันตรายแล้ว และพวกเขาก็เอากระสุนออกไปด้วย อย่างไรก็ตาม บาดแผลบนไหล่ของเธอค่อนข้างลึก ดังนั้นเธอจึงต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะฟื้นตัวได้เต็มที่ หัวใจที่เต้นแรงของเจเรมี่รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อยในขณะนี้ หลังจากย้ายเมเดลีนไปยังห้องพักผู้ป่วยปกติ เจเรมี่ก็อยู่เคียงข