บทที่ 755

เมื่อจ้องมองไปที่นัยน์ตาสุกใสดุจดอกท้อที่เปล่งประกายแวววับอย่างมีความหวัง แต่ก็เจือความกังวลเล็กน้อย เมเดลีนก็ตอบอย่างใจเย็นว่า “มาเดิมพันกันว่าชะตากรรมของเราจะจบลงที่นี่ หรือว่ามันตั้งใจอยากให้พวกเราไปต่อ” 'อยากให้พวกเราไปต่อ' คำพูดทั้งหกจุดประกายความสุขที่ไม่เหมือนใครในดวงตาของเจเรมี่ เธอให้โอกาสเขา! “เราจะเดิมพันยังไงล่ะ ลินนี่?” เขามั่นใจขณะถามอย่างใจร้อน อย่างไรก็ตาม เขามั่นใจว่าพวกเขาถูกกำหนดมาแล้ว เขารู้สึกเบิกบานเมื่อได้ยินเมเดลีนพูด “เราจะกลับเอง ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป ถ้าเราจัดการพบกันที่ทางเข้าโรงแรมภายในเวลาไม่ถึงห้านาที ฉันจะถือว่าเรายังถูกลิขิตให้อยู่ด้วยกัน” "โอเคได้" เจเรมี่รีบตกลง ขณะออกจากร้านขนมหวาน เขาจ้องมองเธออย่างไม่เต็มใจนัก “ขอกอดคุณอีกครั้งได้ไหม ลินนี่?” “อะไรกัน? กลัวว่าจะไม่ได้เจอกันอีกงั้นเหรอ?” เมเดลีนล้อเลียน “แน่นอนว่าไม่” เจเรมี่ปฏิเสธ เหตุผลเดียวที่เขารู้สึกอยากกอดเธอ เพราะการสนทนาของเธอกับเอวา เขาใช้เวลาทุกช่วงเวลาในตลอดหลายปีที่ผ่านมาเพื่อรักคนคนนี้ที่มีความสำคัญต่อเขาที่สุดบนโลกใบนี้ “ถ้าอย่างนั้นเราจะไปตามทางของตัวเอง แล้วโชคชะตาจะนำทา