บทที่ 890

ท่าทีของเฟลิเป้มืดมนขณะที่เขาขมวดคิ้ว “ฉันคือสามีของเคธี่” “อะไรนะ? สามีของยัยเด็กตัวซวยนั่นงั้นเหรอ?” “คุณใช่… สามีของเคธี่จริง ๆ งั้นเหรอ?” ทั้งแม่และลูกสาวต่างตกใจ เฟลิเป้ไม่อยากที่จะเสียเวลากับพวกเธออีก “พวกเธอมีเวลาหนึ่งวันที่จะย้ายออกไป” “อะไรนะ? แกจะทำให้พวกเราย้ายได้ยังไง? ยัยเด็กตัวซวยนั่นออกไปตั้งหลายปีแล้ว บ้านหลังนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับหล่อนอีกต่อไปแล้ว!” แม่คนนั้นกอดอกขณะที่เธอจ้องไปยังเฟลิเป้อย่างเย่อหยิ่งและดูถูก “นี่ฉันคิดว่ายัยเด็กตัวซวยนั่นจะตาดีสักแค่ไหน ใครจะคิดว่าเธอจะหาพวกถังแตกและหน้าละอ่อนมา แกอยากได้บ้านกลับไปเป็นสินสมรสรึไง? ฝันไปเถอะ! ดูแกสิ ใครจะแต่งงานกับแกในเมื่อแกซื้อบ้านสักหลังไม่ได้ด้วยซ้ำ?” เฟลิเป้จิกสายตาเย็นชาใส่หญิงคนนั้น จนทำให้เธอหนาวสั่นลามไปถึงสันหลัง “เธอมีเวลาหนึ่งวันที่จะย้ายออก หรือไม่ฉันก็จะทำให้เธอออกไปด้วยตัวฉันเอง” “...” เมื่อได้เตือนพวกเธอแล้ว เฟลิเป้ก็หันหลังจากไป “เจ้ากุ๊ยตัวซวยนั่น แกฝันไปเถอะ ถ้าคิดว่าฉันจะยอมให้แกขโมยบ้านของฉันไป!” หลังจากที่ได้สติคืนจากความตกใจในตอนแรก หญิงแก่คนนั้นก็มองด้วยสายตาดูถูก ในตอนที่เธอหันหลั