บทที่ 932

“ผมอยากรู้สึกถึงคุณมากกว่าที่ผมอยากรู้สึกถึงลูก” “อะไรนะ?” เมเดลีนไม่เข้าใจ แต่วินาทีต่อมา ฝ่ามือของเจเรมี่ก็จับหน้าของเธอ อุณหภูมิที่ฝ่ามือของเขาให้ความอบอุ่นกับแก้มของเธอ ก่อนที่เมเดลีนจะได้ตอบสนอง จู่ ๆ ชายที่อยู่ตรงหน้าก็จูบเธอ เธอบอกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่จูบอันแสนอ่อนโยนของชายคนนั้นก็ค่อย ๆ ทำให้เธอสูญเสียทักษะความมีเหตุผลไป เจเรมี่ลืมตาขึ้นเล็กน้อยและมองเมเดลีนที่หลับตาอยู่ เธอตกอยู่ในภวังค์ของจูบอันดูดดื่มของเขา จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ หลับตาลงเช่นกัน เมเดลีนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนในตอนที่เจเรมี่ปล่อยเธอไป เธอหายใจหอบ แก้มของเธอรู้สึกร้อนอย่างกับเป็นไข้ พวกเขาแต่งงานกันและมีลูกสามคน แต่เมเดลีนก็มักจะรู้สึกโอนอ่อนผ่อนตามในเรื่องนั้นอยู่เสมอ เธอสงบใจที่เต้นรัวและกำลังจะพูดในตอนที่เจเรมี่พูดอย่างเยือกเย็นว่า “ผมจะกลับแล้ว” “คุณจะกลับไปหาลาน่าใช่ไหม?” แววตาของเมเดลีนหม่นลงเล็กน้อย เจเรมี่ไม่มองเธอ เขาเพียงแค่หันหลังและพูดว่า “ผมจะบอกให้คุณรู้ตอนที่เราเจอกันครั้งต่อไป” “เจเรมี่” เมเดลีนตามไปและจับมือเขา “เจเรมี่ ทำไมคุณถึงอยู่กับลาน่าล่ะ? คุณยังไม่ได้ตอบฉันเลย คุณย