บทที่ 309

ชายฉกรรจ์หลีกไปยืนข้าง ๆ เพื่อให้ไทสันเข้ามาข้างใน และเขาก็ย่างสามขุมเข้ามาอย่างน่ากลัว เขาเหลือบมองไปที่ไวแอตต์และหัวเราะ “ใช่ เราอยากได้เงิน แกให้เงินเราสักสองสามล้านดอลลาร์ติดกระเป๋าเงินไว้หน่อยเป็นไง?” “ฉันแค่ล้อเล่น และพวกนายคิดว่าฉันจริงจังเหรอ? พวกนายกล้าบุกเข้ามาหาฉันเพื่อเงินงั้นเหรอ? พวกนายคิดว่าฉันเป็นใคร?” ไวแอตต์หรี่ตามองพวกเขาเขม่ง การเจรจาจะง่ายมากถ้าสิ่งที่พวกมันต้องการคือเงิน แน่นอนว่าใคร ๆ ก็รู้เกี่ยวกับตัวตนของเขา ตอนนี้เขาชักสงสัยแล้วว่าพวกมันจะกล้าแตะต้องตัวเขาในฐานะประธานของ ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ไหม? “ฉันไม่สนว่าแกเป็นใคร! ถ้าแกไม่ส่งเงินมาให้ฉัน ฉันจะทำให้กระดูกของแกแหลกคามือฉัน! แกควรคิดได้ด้วยตัวเองนะ” ไทสันคำรามลั่น และเตะโต๊ะกาแฟจนหัก “อ๊า!” เซซิเลียร้องเสียงหลงตกใจจนร่างกายของเธอสั่นเทา “เงียบ! ส่งเสียงอีกแล้วฉันจะฉีกปากเธอ!” ไทสันจ้องมองเซซิเลียอย่างเย็นชา ใบหน้าของเซซิเลียเปลี่ยนเป็นซีดขาวทันที และเธอก็ปิดปากอย่างรวดเร็ว ไวแอตต์ถลกกางเกงของเขาขึ้นเล็กน้อยหลังจากเห็นสถานการณ์ตรงหน้าที่ไทสันแสดงท่าทีดุดันออกมา ไม่ว่าเขาจะอยู่ในตำแหน่งไหนก็ไม่สำคัญ ในตอ