บทที่ 3609

ฮาร์วีย์ยืนขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม เขาเดินไปหาโจเซฟแล้วใช้มือแตะไปที่ใบหน้าของเขาเบา ๆ “ทำไมถึงเป็นคนที่ผูกมิตรได้ยากขนาดนี้นะ นายน้อยบาวเออร์? “นายก็รู้อยู่เต็มอกว่านายจะสามารถอยู่ได้นานแค่ไหน “ถึงแม้ว่านายจะกอดทรัพย์สินเอาไว้แน่น แต่ใครกันที่จะมาช่วยนาย? “ใครกันที่จะให้นายยืมเงิน? “ไคลด์? หรือเอลเลียต? “นายคิดว่าพวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีพอจะช่วยให้นายหลุดพ้นจากปัญหาได้จริง ๆ เหรอ? “อย่าไร้เดียงสาไปนักเลย... “นายจะต้องขายทุกสิ่งทุกอย่างไม่ช้าก็เร็ว แต่ฉันสงสัยอยู่ข้อเดียวว่านายจะขายให้กับใคร “ไม่เป็นไรหรอกถ้านายไม่ขายให้ฉัน “ฉันจะหาคนจำนวนมากมาซื้อจากนายเอง “ไม่ช้าก็เร็วทรัพย์สินพวกนั้นก็จะอยูในมือฉัน “ยิ่งนายเก็บไว้นานเท่าไหร่ ราคาก็จะถูกลงมากขึ้นเท่านั้น “ฉันไม่รังเกียจที่จะรอหรอกนะ เรามาคอยดูกันว่านายจะยอมแพ้ก่อนหรือไม่ “ยังไงก็ตาม… ฉันขอให้นายโชคดี" ฮาร์วียคว้าซาลาเปาไส้หมูที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ แล้วกัดกินไปคำหนึ่งก่อนจะเดินออกไป พร้อมกับโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ ดวงตาของโจเซฟกระตุกในขณะจ้องมองแผ่นหลังของฮาร์วีย์ เขารู้สึกว่าฝูงชนจะไม่ใช่คนที่ทำลายเขา ฮาร์วีย์ไ