บทที่ 4117

ฮาร์วีย์ก้าวไปข้างหน้าอย่างใจเย็น ก่อนจะเหวี่ยงฝ่ามือฟาดหน้าเหล่านักสู้ที่พุ่งเข้ามาโจมตีเขา การตบไม่ได้ดุดันเท่ากับการเตะ แต่ผู้คนพวกนั้นก็ยังลอยกระเด็นไปทั่วทั้งสถานที่แห่งนั้น มีเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดังขึ้นไปทุกหนทุกแห่ง ในเวลาเพียงชั่วพริบตาฮาร์วีย์ก็สามารถขัดขวางเหล่านักสู้ที่เหลืออยู่ได้อย่างง่ายดาย คนพวกนั้นนอนก่ายกองอยู่ด้านหลังเขา เมื่อฮาร์วีย์ตบนักสู้คนสุดท้ายลงไปกองกับพื้น ก็ไม่เหลือใครที่ยืนอยู่เลย ฮาร์วีย์งอนิ้วเป็นรูปตะขอต่อหน้าเคลแลน เมื่อเห็นเขาทำสีหน้าเหมือนกัดลูกมะระเข้าไปเต็มคำ “เอาเลย...โชว์อะไรให้ฉันดูอีกสิ" เคลแลนยอมจำนนทันที “อย่า… อย่าเข้ามาใกล้มากกว่านี้นะ! “ไป! พวกแกทุกคน" เคลแลนโซซัดโซเซไปข้างหลังในขณะที่ตัวสั่นไม่หยุด เขามีสีหน้าที่ดูตกใจ ไม่พอใจ และทำอะไรไม่ถูกเป็นอย่างมาก น่าเสียดายที่เหล่านักสู้ของเขาไม่สามารถปกป้องเขาได้อีกต่อไป มีบางคนที่สูญเสียความสามารถไปแล้ว แต่ก็มีอีกหลายคนที่ไม่คิดจะต่อสู้อีก ท้ายที่สุดแล้วฮาร์วีย์เป็นคนที่น่ากลัวมาก เขาสามารถตบคนจำนวนมากให้ล้มลงไปได้ทันที เมื่อตระหนักได้ดังนั้นดวงตาของเคลแลนก็กระตุกแรงขึ้น