บทที่ 464

แต่เมื่อแซ็ค ซิมเมอร์คิดว่าฮาร์วี่ยอร์กยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา เขาจะอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่ได้ เขากัดฟันและพูดอย่างเบา ๆ ว่า “ทำไมแกไม่ลองแตะตัวฉันสิ? พวกแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?” “ตระกูลซิมเมอร์เป็นผู้ที่เชิญโดยเจ้าชายยอร์กเพื่อมางานเลี้ยงนี้ เขาสัญญาว่าจะมา!” “แกกล้าจะข้ามหน้าตระกูลซิมเมอร์แบบนี้เหรอ? แกมันก็แค่บอดี้การ์ด...” ป้าบ! ชายที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าตบไปที่หน้าของแซ็คด้วยหลังมือและทำให้เขาหมดสติไปในทันที “ถ้าพวกแกไปออกไปตอนนี้ อย่ามาโทษฉันนะถ้าจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อไป” หัวหน้ากล่าวอย่างเยือกเย็น ตระกูลซิมเมอร์ยืนสตัวสั่นอยู่กับที่ พวกเขาดึงแซ็คออกไปและเตรียมตัวที่จะวิ่งหนี ไม่ไกลจากนั้น ไซม่อน ซิมเมอร์เห็นเหตุการณ์นั้นและรู้สึกชื่นใจแบบแปลก ๆ “ฮาร์วีย์ แกพูดถูก พวกเขาเข้าไปไม่ได้” ฮาร์วีย์ยิ้มและขับมือของแมนดี้ “พ่อครับ แม่ครับ เราควรเข้าไปได้แล้ว” “อย่านะ! แกไม่กลัวตายหรือไง? แม้แต่บัตรเชิญจากตระกูลซิลวายังไม่พอที่จะปล่อยพวกเขาเข้าไปได้ อะไรทำให้แกคิดว่าเราทำได้?” โดยปกติแล้วไซม่อนและภรรยาของเขาเป็นคนเย่อหยิ่งและชอบกดขี่ พวกเขาอ้างว่าไม่เกรงกลัวต่อสิ่งไหนที่มาขวางทางของพวกเขา แต