บทที่ 1329

“ขอบคุณนะคะ” โจวเชียนหยุนกล่าว เมื่อกวอซิ่นหลี่หันหลังไป ดวงตาของโจวเชียนหยุนก็ยังคงมองแผ่นหลังของเขาราวกับถอนหายใจกับอะไรบางอย่าง หรือกำลังนึกไปถึงบางสิ่ง จนกระทั่งกวอซิ่นหลี่ขึ้นรถและขับออกไปจากหมู่บ้านโจวเชียนหยุนจึงหันหลังกลับ เธอเดินไปยังรถมอเตอร์ไซค์พ่วงข้างสำหรับตั้งร้านของเธอ แต่เดินไปได้เพียงสองสามก้าวเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดูรีบร้อนตรงปรี่มาหาเธอ ต่อจากนั้นใครบางคนจับแขนของเธอไว้และเธอก็หันไปตามแรงดึง “นั่นเป็นผู้ชายที่เธอจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยเหรอ?” เสียงของเย่เหวินหมิงที่เข้าหูของโจวเชียนหยุนมีความประชดประชันอยู่ในนั้น จากนั้นใบหน้าเคร่งขรึมเย็นชาของเขาก็สะดุดตาเธอ ความรู้สึกประหลาดใจปรากฏผ่านดวงตาของโจวเชียนหยุนในตอนที่เธอเห็นชุดแต่งกายอันไร้ที่ติของเย่เหวินเหมิง “คุณมาทำอะไรที่นี่?” “สำคัญด้วยเหรอ? ฉันไม่ควรมาที่นี่งั้นสิ?” เย่เหวินหมิงถามอย่างเย็นชา คิ้วเรียวยาวของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย และใบหน้าของเขาก็มีความไม่พอใจ ความคิดที่ว่าเธอมองตากับชายคนหนึ่งที่หน้าตาธรรมดา ๆ ด้วยรอยยิ้มทำเอาเขาตื่นตระหนก ‘เธอไม่เคยยิ้มแบบนั้นต่อหน้าฉันเลย แต่เธอกลับยิ้มให้กับผู้ชายห