บทที่ 1094

ขณะที่เจย์และคนอื่น ๆ กำลังยืนรอลิฟต์ แองเจลีนนั้นโมโหมากจนเหมือนเลือดไม่ขึ้นไปเลี้ยงสมอง เมื่อเจย์ก้าวเข้าไปในลิฟต์ก่อนที่ประตูจะปิด จู่ ๆ แองเจลีนก็ตะโกนก้อง “ฉันเป็นภรรยาตัวจริงของนายนะ” ดวงตาเซร่าฉายแววเยาะเย้น เธอคิดว่าเจย์ไม่มีทางเชื่อสิ่งที่แองเจลีนพูดมาแน่ ๆ ดูจากความเกลียดชังที่เขามีต่อแองเจลีนที่เธอเห็นวันนี้ แองเจลีนก็แค่รนหาที่เท่านั้น หล่อนมีใบหน้าที่สวยสะกดใจ แต่ดันยืนกรานที่จะแต่งหน้าหนา ๆ น่าเกลียดกลบไว้ แล้วเจย์จะไปชอบผู้หญิงบ้าแบบนี้ได้อย่างไรกัน? ขณะที่เซร่ากำลังคิดไปไกลนั้น เธอก็รู้สึกว่าแขนที่เธอกำลังเกาะไว้แน่นหลุดไปจากการเกาะกุมของเธอ ขณะต่อมาแขนเรียวนั้นก็ยื่นไปขวางประตูลิฟต์โดยไม่บอกกล่าว เจย์ก้าวออกไป เซร่ารีบดึงคุณนายอาเรสตามออกไป เจย์เดินไปหาแองเจลีนแล้วถามอย่างเกรี้ยวกราด “เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ?” แองเจลีนจ้องลึกไปในดวงตาเขา… ดวงตาสีดำเข้มของเธอมีแววกระจ่าง สว่างใส ทันใดนั้น เธอก็ยื่นมือออกมาจากด้านหลังแล้วใส่กุญแจมือเจย์อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะใช้อีกด้านใส่กุญแจมือตัวเองไว้ เจย์ถอนหายใจ “ลูกไม้เดิมอีกแล้วเหรอ? นี่คุณไม่อายบ้างเลยเหรอไง?” แองเจลีน