บทที่ 1096

”หลบไปเกรย์สัน” เจย์ว่าเกรย์สัน เกรย์สันกำลังจะขยับหลบเมื่อแองเจลีนสั่ง “คุณอย่าคิดเชียวนะ เธอตบฉัน ฉันอยากให้คุณตบเธอคืน ชื่อเสียงในฐานะประธานแกรนด์เอเซียของฉันไม่ใช่ของที่ใครหน้าไหนจะมาเหยียบย่ำได้” ความดุร้ายฉายวาบผ่านดวงตาเกรย์สันและเขาก็ตบหน้าคุณนายอาเรสฉาดใหญ่ เจย์โมโหแทบคลั่ง เขายกมือที่มีกุญแจขึ้นและตะคอก “ปล่อยผม แองเจลีน เซเวียร์” แองเจลีนหายใจแรง “กลับบ้านกับฉัน” เจย์คำราม “ผมอยากกลับบ้าน แต่ไม่ใช้บ้านคุณ บ้านแม่ผมต่างหาก” แองเจลีนไม่สนใจเขาและกระชากกุญแจมืออย่างแรง จนเจย์ต้องตามมา เธอลากเจย์มาตลอดทางและยัดเขาเข้าไปที่เบาะหลังของรถเฟอร์รารี่ เจย์มองกุญแจมือด้วยดวงตามืดครึ้ม… “ปลดกุญแจ แองเจลีน” “ฉันจะปลดให้ก็ต่อเมื่อนายเริ่มเชื่อฟังคำพูดของฉัน” เชื่อฟังคำพูดของเธออย่างนั้นเหรอ? ริมฝีปากเย้ายวนของเจย์แค่นยิ้ม “คงจะชาติหน้ามั้ง” แองเจลีนแค่นเสียง “งั้นฉันก็จะปลดให้นายชาติหน้าแล้วกัน” เจย์ “...” เจย์ยังคงคอยหันหลังไปมองแม่เลี้ยงที่โดนลากตัวออกไป เมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็รู้สึกเวทนาสงสาร ยิ่งคุณนายอาเรสดูน่าสงสารแค่ไหน แองเจลีนก็ยิ่งดูดุร้ายมากขึ้นเท่านั้น เจย์พูดด