บทที่ 110

ก่อนที่ซิดนีย์จะได้กล่าวลาจบ เจย์ก็ตะโกนใส่เธอ "ไสหัวไป!" ซิดนีย์กลัวมากจนสะดุดล้มตอนออกไป ทั้งห้องเหลือเพียงโรสและเจย์แล้วตอนนี้ ทั้งสองจ้องหน้ากันด้วยสายตาโกรธแค้น บรรยากาศทั้งห้องลดต่ำถึงขีดสุด "โรส กล้าดียังไงมาขู่ฉัน รู้ไหมว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอเป็นคนแรกที่กล้าขู่ฉัน?" เจย์กัดฟัน โรสยิ้มอย่างมีชัย "นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ขอบคุณค่ะ!" ท่าทางของเจย์พลันดำมืดลง "ในเมื่อเธออยากจะออกจากเมือง อิมพีเรียล นัก ฉันจะจองไฟลท์ให้เธอกับลูกสาวเลย! สำหรับร็อบบี้น้อย เธอลืมเรื่องเอาตัวเขาไปด้วยได้เลย" โรสพลันหัวเราะ มันเป็นหัวเราะที่ดูข่มขื่น เจย์ทำกับเจนสันและร็อบบี้น้อยเหมือนพวกเขาเป็นอัญมณีล้ำค่า แต่เขากลับทอดทิ้งเธอและลูกสาวของพวกเธอเอง อย่างไรก็ตาม เซ็ตตี้ก็เป็นลูกสาวของเขา มันไม่โหดร้ายและไม่ยุติธรรมกับเซ็ตตี้เกินไปเหรอที่เขาทำกับเธออย่างเย็นชาและไร้หัวใจแบบนี้?" "ท่านอาเรส ฉันจะไม่ให้ร็อบบี้น้อยกับนายหรอก" โรสกล่าวพร้อมกัดฟันกรอด เจย์กลับไปนั่งที่ของเขา กลับมามีท่าทีสง่างามและจองหองอีกครั้ง "ฉันจะรอ" โรสเย้ยก่อนจะกลับไป เมื่อโรสออกจากออฟฟิศของเจย์ เธอก็ได้รับสายจากแม่ของเธอ