บทที่ 1141

คุณนายอาเรสชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นแองเจลีน เกราะภาพลักษณ์นุ่มนวลอ่อนโยนของเธอเผยรอยร้าวเมื่อแววตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “โอ้ แองเจลีนก็มาเหรอเนี่ย?” คุณนายอาเรสยิ้มเสแสร้งทักทาย หลังจากทักทายกันอย่างสุภาพแล้ว เธอก็ตำหนิแองเจลีนราวหมาป่าที่ห่มหนังแกะ “เจย์กลับมาที่เมืองอิมพีเรียลตั้งนานแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ยอมให้เราได้พบเขา เธอไม่คิดว่านี่มันจะเกินไปหน่อยเหรอ? เราเป็นครอบครัวของเจย์นะ เธอไม่รู้เหรอว่าพวกเราคิดถึงเขามากแค่ไหน?” แองเจลีนดูลำบากใจ คุณท่านปู่อาเรสขัดจังหวะแล้วก็พูดแทนแองเจลีน “เรื่องนี้เธอจะไปว่าแองเจลีนไม่ได้ แองเจลีนแจ้งฉันแล้วทันทีที่เธอพบเจย์ ฉันเองที่เป็นคนไม่ให้เขากลับมาที่ตระกูล เจย์เสียสละเพื่อตระกูลเรามามากแล้ว จนกว่าความจำของเขาจะกลับมา ฉันไม่อยากให้เขาต้องกลับมาบ้านเพราะกลัวว่าองค์กรโลกาวินาศจะย้อนกลับมา…” แววตาตื่นตระหนกพาดผ่านดวงตาของคุณนายอาเรสเมื่อเธอได้ยินสิ่งที่คุณท่านปู่พูด แองเจลีนจ้องคุณนายอาเรสและพูดอย่างขมขื่น “คุณปู่วางแผนเรื่องนี้ไว้อย่างยากลำบากแล้วคุณก็มาทำลายมันจนพัง คุณนายอาเรส เพียงเพื่อจะช่วยส่งเสริมความต้องการแสนเห็นแก่ตัวของเซร่า