บทที่ 1143

ความบุ่มบ่ามของเขาเป็นสาเหตุของโศกนาฏกรรมของตระกูลอาเรสในอดีต ถ้าหากว่าสมัยนั้นเขาสามารถควบคุมอารมณ์ได้ เขาก็คงไม่นำความหวาดกลัวและโชคร้ายมาสู่ตระกูลอาเรส “แจ็ค หยุดได้แล้ว” คุณท่านปู่อาเรสตะโกนก้อง แจ็คโยนไม้กวาดทิ้งไป เขามองคุณนายอาเรสอย่างดุร้ายด้วยดวงตาแดงก่ำราวกับปีศาจกระหายเลือด “ลองถามตัวเองดูสิว่าที่ทำลงไปมันถูกต้องไหม?” คุณนายอาเรสที่ตอนนี้บาดเจ็บจนไม่เหลือสภาพ ร้องไห้คร่ำครวญและร้องขอความเมตตา “ฉันทำผิดไปแล้วค่ะคุณท่านแจ็ค แต่ฉันก็เลี้ยงเจย์และโจเซฟีนให้คุณ ทั้ง ๆ ที่สองคนนั้นไม่ใช่ลูกของฉัน ฉันไม่สมควรได้รับคำขอบคุณจากงานหนักต่าง ๆ ที่ฉันได้ทำมาเลยเหรอ? ทุกสิ่งที่ฉันเหนื่อยยากทำมา ทุกความลำบากที่ฉันต้องทนเจ็บปวด ฉันขอร้องให้คุณละเว้นฉันด้วย” แจ็คคำราม “แกอยากให้ฉันละเว้น หลังจากที่แกหักหลังฉันแบบนี้เหรอ? แกเห็นฉันเป็นเหมือนโรงแรมที่แกคิดจะไปจะมาตอนไหนก็ได้เหรอไง? ฉันจะบอกแกให้นะ ความเกลียดชังในใจฉันไม่มีทางหายไปได้จนกว่าจะได้ทรมานแกจนตาย” จากนั้นแจ็คก็ตะโกนใส่บรรดาคนรับใช้ “เอาคุณนายอาเรสไปขังไว้ในห้องมืด ไม่มีคำสั่งฉันใครก็ห้ามปล่อยเธอออกมา แล้วก็ห้ามใครเข้าไปเยี่ยมเธอ