บทที่ 114

"เซ็ตตี้นั้นน่ารักมาก" เจนสันโพล่งออกมา ร็อบบี้น้อยและเจนสันนั้นเหมือนผู้พิพากษาสองคน สายตาที่เหมือนหมาป่าทั้งสองคู่นั้นจ้องตรงมาที่เจย์ เจย์เอียงคอแล้วคิดในใจ 'ทำไมทุกคนถึงชอบเซ็ตตี้ แล้วทำไมฉันถึงหาความชอบในตัวเธอไม่ได้เลย?' หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็ได้ข้อสรุปในที่สุด 'ฉันไม่ชอบทั้งหมดนั้นเป็นเพราะสิ่งเดียว เพราะใจฉันเกลียดโรสมาก ฉันเลยไม่มีความประทับใจใดกับลูกสาวเธอเช่นกัน' อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถพูดแบบนั้นกับลูกชายของเขาได้ เจย์โกหก "คุณพ่อน่ะเหรอ? คุณพ่อไม่ได้ไม่ชอบเธอ เธอต่างหากที่ไม่ชอบคุณพ่อ" ร็อบบี้น้อยโพล่งออกมา "ผมเห็นนะว่าคุณพ่อก็ไม่ชอบเซ็ตตี้" เจย์เริ่มเคร่งขรึม เจนสันกล่าวอย่างเย็นชา "คุณพ่อ สักวันคุณพ่อจะเสียใจ" เจย์มองลูกทั้งสองที่แทบจะเหมือนคนเดียวกัน ดวงตาของเขากระตุก 'เหตุผลที่เจ้าหนูสองคนนี้ชอบเซ็ตตี้ มันตรงข้ามกับเหตุผลที่ฉันไม่ชอบเซ็ตตี้... พวกเขารักในสิ่งเดียวกัน เพราะความรักที่มีให้แม่ขอพวกเขา พวกเขาจึงรักน้องสาวที่แม่เขาให้กำเนิดเช่นกัน หลังจากร็อบบี้น้อยและเจนสันขึ้นชั้นบนไป เจย์ก็นั่งลงบนโซฟา ใบหน้าหล่อเหลาทว่ายะโสของเขามองขึ้นไปบนเพดาน สันกราม