บทที่ 1200

เซ็ตตี้น้อยอึ้งไป หลังจากเงียบไปนาน เธอก็ถอนหายใจพร้อมพูด “พี่ไม่คิดว่าพ่อเราโอ๋แม่มากไปหน่อยเหรอ?” เจนสันตอบ “เธอยังไม่เห็นเรื่องที่ยิ่งกว่านี้” เจนสันรู้จักนิสัยพ่อของเขาดี ดังนั้นหลังจากที่เขาก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน เขาก็เริ่มเดินย่องบนปลายเท้าอย่างเงียบ ๆ เพราะกลัวว่าจะทำให้เกิดเสียงดัง ส่วนเซ็ตตี้น้อยนั้น เธอร้องตะโกนเสียงดังอย่างตื่นเต้น “คุณแม่ขา คุณพ่อขา เรากลับมาแล้วค่า!” เจย์ยืนอยู่บนระเบียงชั้นสองในชุดนอนสีดำ ใบหน้าเย็นชาของเขาดำทะมึนยิ่งกว่าก้นหม้อ แม้แต่เสียงของเขาก็กดต่ำจนเหมือนดังมาจากธารน้ำแข็ง “ชู่วว แม่กำลังนอนหลับอยู่” พอพูดจบเขาก็กลับเข้าห้องไป ทิ้งให้พวกเด็ก ๆ มองแต่แผ่นหลังของเขา เซ็ตตี้น้อยรู้สึกไม่คุ้นชินและบ่นงึมงำ “คุณพ่อไม่ชอบเราอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย?” เจนสันรินชาให้เซ็ตตี้ก่อนเอ่ยปลอบใจเธอ “เธอต้องทำตัวให้ชินนะ” เซ็ตตี้น้อยตอบ “ก่อนหน้านี้เขาเคยดีกับเรามากเลย” เจนสันบอกว่า “นั้นเพราะว่าเธอมองไม่ทะลุน่ะสิ ในสายตาพ่อ ภรรยาน่ะเป็นเหมือนสมบัติของเขา ขณะที่พวกลูก ๆ ก็เป็นเหมือนของแถมที่ติดมาด้วยกัน” เซ็ตตี้น้อยถอนใจ “ฉันไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเศร้าดี” เจนสันต