บทที่ 1210

แองเจลีนยิ้มตอบ “ฉันรู้ว่าพวกคุณโหดกับพวกเขาแบบนั้นเพราะว่ารักฉัน แล้วทำไมฉันต้องห้ามคุณรักฉันด้วยล่ะคะ?” เจย์ทรุดนั่งฮวบกับโซฟา “ฉันกลัวว่าฉันอาจจะทำให้เธอไม่มีความสุขไงล่ะ” เซย์นและโจเซฟินยืนอยู่หน้าประตูและมองเห็นทุกอย่าง พวกเขาหลุดหัวเราะก๊ากออกมาก่อนบอกว่า “องค์รัชทายาทผู้โด่งดังนี่หมอบราบคาบแก้วให้เมียจริง ๆ” เจย์ถามพวกเขาอย่างเชิด ๆ “แล้วยอมลงให้เมียมันน่าอายตรงไหนล่ะ?” เขาย้อนจนเซย์นต้องหุบปากเงียบ แองเจลีนหยิบพิซซ่าผลไม้ขึ้นมาแล้วเริ่มทาน รสชาติขมเล็กน้อยโดนความหวานของส้มกลบไว้ แองเจลีนยกมือขึ้น “เจย์บี้ ความหมายของพิซซ่าก็คือความหวานจะตามมาหลังจากที่ความขมขื่นจบลงใช่ไหม?” เจย์จับหัวเธอและจูบหน้าผากเธออย่างอ่อนหวาน “เธอเข้าใจแล้วสินะ” แองเจลีนยังคงเอ่ยชมต่อ “อร่อยมากเลยค่ะ” เซย์นและโจเซฟินเดินเข้ามาหา เซย์นหยิบพิซซ่าขึ้นมาชิม เขาขมวดคิ้วก่อนวิจารณ์ “ผมคิดว่าจะเป็นรสชาติอร่อยล้ำจนลืมไม่ลงซะอีก นี่ก็แค่มะระกับส้มเองไม่ใช่เหรอ? ก็รสชาติธรรมดานนั่นแหละ” เจย์ดึงพิซซ่าออกจากมือเขาและโยนลงถังขยะ เซย์นเบิกตากว้าง “ผมก็แค่ทน ๆ กินไปจะได้คลายหิวได้หน่อย ทำไมต้องโยนทิ้งด้วยเน