บทที่ 1224

จากนั้นเป็นต้นมา เจนสันหนุ่มน้อยก็ตั้งเป้าหมายสู่ชัยชนะ ไม่กี่วันต่อมา เชอร์ลีย์ก็หายจากอาการป่วยและเตรียมพร้อมที่จะออกจากโรงพยาบาล แองเจลีนรู้สึกตื่นเต้นจนคืนก่อนหน้านั้นเธอนอนไม่หลับ เธออ้อนวอนขอร้องเจย์ “พรุ่งนี้คุณจะให้ฉันไปรับพี่เชอร์ลีย์ไหมคะ? ได้ไหมคะ?” เจย์ดึงแองเจลีนเข้ามาให้อ้อมแขน “ถ้าคืนนี้เธอเข้านอนตรงเวลา ฉันจะพิจารณายอมให้เธอไปโรงพยาบาลพรุ่งนี้” แองเจลีนรีบหลับตาและหยุดพูดคุยทันที แต่เธอก็ตื่นเต้นเสียจนแม้ว่าเธอจะแสร้งทำเป็นเข้านอน ขนตาของเธอยังคงกะพริบสั่นไหวไปมาเหมือนกระต่ายน้อย เจย์เอื้อมมือมาลูบแพขนตาหนาของเธอราวกับว่ากำลังลูบพู่กันอยู่ เขาปัดลูบขนตาไปมาก่อนที่จะขยับมาลูบคิ้ว ดวงตา สันจมูก และสุดท้ายก็ริมฝีปากของเธอ… การกระทำของเขาทำให้แองเจลีนจั๊กจี้จนเธออดไม่ได้ที่ต้องหัวเราะคิกคัก จู่ ๆ เธอก็อ้าปากขึ้นงับนิ้วมือของเขาเบา ๆ “แองเจลีนอย่ายั่วฉันนะ” เจย์พูดเสียงแหบพร่า คงมีแค่พระเจ้าที่รู้ว่าเขาต้องอดทนอดกลั้นมากแค่ไหน แองเจลีนเสียดสีร่างกายเข้ากับตัวเขาขณะที่ยังอยู่ในอ้อมกอด และมือไม้เธอทั้งสองข้างก็เริ่มอยู่ไม่สุข “แองเจลีน…” น้ำเสียงเจย์เริ่มเข้ม “นี่