บทที่ 124

ร็อบบี้น้อยเอื้อมมือออกไปหยิบธนบัตรหกใบออกจากปึก เขายิ้มหวาน "คุณทวดครับ หกร้อยก็เพียงพอแล้วสำหรับขอขวัญต้อนรับ" ทุกคนตะลึงกับการกระทำของเขา ทั้งปู่ ย่า ลุง ป้าต่างก็เตรียมของขวัญต้อนรับที่มากมายไว้ ตอนนี้ทวดอาเรสไม่สามารถมอบของขวัญต้อนรับให้เด็กชายได้ พวกเขามองหน้ากันไปมาและไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ จอห์นเป็นคนแรกที่เก็บถุงสีแดงเข้ากระเป๋า "ถ้าเด็กน้อยคนนี้ไม่ต้องการมัน แล้วเราจะไปฝืนเขาทำไม ไม่คิดงั้นเหรอ เจย์?" "มันไม่เป็นไรถ้าเราจะข้ามของวัญต้อนรับไป เราไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินอยู่แล้ว" เจย์กล่าว ทวดอาเรสโบกมือให้คนอื่น "ทุกคนออกจากโถงได้แล้ว ฉันมีบางอย่างต้องคุยกับเจย์" คนอื่นได้ออกจากโถงไป โจเซฟินออกจากโถงในขณะที่อุ้มเจนสันในมือแล้วจูงมือร็อบบี้ด้วยมืออีกข้าง เจย์มองปู่ของเขา เขาเศร้าเล็กน้อยเมื่อเห็นผมของปู่เขาเริ่มขาวมากกว่าเก่า "คุณปู่!" ทวดอาเรสตรวจสองเจย์อย่างรอบคอบ ความภาคภูมิใจของเจย์, ความทะนงตน, และจิตวิญญาณนักสู้ของเขาล้วนอยู่ในสายเลือดของเจนสันและร็อบบี้น้อย และนั่นทำให้เขาสบายใจมาก "เด็ก ๆ เหมือนแกเลยนะ" ทวดอาเรสกล่าวอย่างมีความรู้สึก "ต้องขอบคุณการเลี้ยงดูของ