บทที่ 353

โรสม้วนแขนเสื้อขึ้นเผยให้เห็นแขนทั้งสองข้างของเธอที่มีรอยแดงช้ำไปทั่ว เธอตะคอกใส่เขา “นายเห็นสิ่งนี้ไหม? ทั้งหมดนี้เป็นเพราะนาย!” เจย์รู้สึกว่าดวงตาของเขาหดลงขณะที่เขาจับข้อมือของเธอขึ้น “ทั้งหมดนี้เกี่ยวกับอะไร?” เมื่อนิ้วของเขาสัมผัสกับผิวหนังของเธอ โรสก็เห็นความเป็นห่วงและความกังวลในดวงตาของเจย์ มันเป็นภาพลวงตาสินะ? เธอไม่ได้ตั้งใจที่อยากจะลงโทษเขา แต่เธอเตะเข้าไปที่เป้าของเขาด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ เจย์อดไม่ได้ที่จะจุกจนเดินโซเซ— “โจเซฟิน ขับรถออกไปเร็ว” โรสคำรามด้วยอาการจิตตก เสียงแตรรถดังนานและดังขึ้น ในทางกลับกัน เด็ก ๆ วิ่งไล่ตามรถพร้อมกับร่ำไห้ “คุณแม่ คุณแม่ กลับมาเถอะ อย่าทิ้งเราไปได้ไหม?” น้ำตาไหลท่วมใบหน้าของโรสขณะที่เธอร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง เจย์มองดูขณะที่รถเร่งความเร็วออกไปในระยะไกล เสียงร้องโหยหวนของลูก ๆ ของเขากระตุ้นความปรารถนาอันแรงกล้าของเขาที่จะเอาชนะให้ได้มันกลับคืนมา “เจนสัน กลับมา ทุกคนเลย กลับมา” เด็ก ๆ มองกลับมาที่เขา โดยที่ทำอะไรไม่ถูก “ทำไมคุณแม่ถึงทิ้งหนูไปอีกคะ?” เซ็ตตี้น้อยถามอย่างเศร้า ๆ เจย์เดินไปหาเธอแล้วลูบหัวเธอ “คุณแม่ป่วย และเธอไม่สบ