บทที่ 53

โจเซฟินเดินลงไปชั้นล่างพร้อมกับเอามือกุมหน้าผากที่ฟกช้ำของเธอไว้ เธอเดินเข้าไปหาเจย์ ร้องไห้เข้าฟ้องเขา “เจย์ ลูกชายของนายทำร้ายฉัน นายจะไม่ทำอะไรหน่อยเหรอ?” เจย์มองโจเซฟินเงียบ ๆ… “เธอก็รู้ว่าเขาไม่ชอบให้เธอไปแตะต้องเนื้อตัวเขา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงกระด้าง “แต่เธอก็ยังจะหาเรื่องใส่ตัวเอง” โจเซฟินรู้สึกแย่เป็นอย่างมาก “ก็ฉันคิดว่าเขาคงดีขึ้นแล้ว ฉันถึงได้มาหาเขาที่นี่เพื่อดูแลเขา ใครจะไปรู้ว่าจะเป็นอีก” ใบหน้าอันหล่อเหลาของเจย์เริ่มบูดบึ้ง “เจนสันไม่ได้ป่วย” โจเซฟินพูดด้วยน้ำเสียงที่แห้งแหบ “นายรู้ดีแก่ใจว่าเขาป่วยหรือไม่ป่วยเจย์ ฉันขอเตือนนายไว้เลยนะว่า เจนสันคนเดิมนั้นมีนิสัยเย็นชาและหยิ่งจองหอง นายก็เคยเห็นมันด้วยตาของนายที่วันนั้นนายพาเขามาที่บ้าน เขาแตกต่างจากเดิมวันนั้นเขาดูมีชีวิตชีวา สดใสร่างเริงและสุภาพ เดิมทีฉันคิดว่าแม่ของเขาสามารถรักษาอาการที่เขาเป็นอยู่ได้ แต่นี่มันดูเหมือนจะเลวร้ายลงไปอีก เจนสันดูเงียบมากขึ้นไปอีก เขากลายเป็นคนต่อต้านสังคม ฉันพูดจริง ๆ นะ ฉันอดสงสัยไม่ได้เขาป่วยเป็นโรคจิต!” เงาดำกระจายไปทั่วใบหน้าหล่อเหลาของเจย์ “นายรีบพาเขาไปหาจิตแพทย์ในโรงพยาบาลแก