บทที่ 645

แองเจลีนเดินกลับลงมาข้างล่างด้วยสีหน้าที่เศร้าใจ เธอจับแขนเจย์ไว้และบ่นว่า “ทำไมพวกเขาถึงไม่สนใจฉันเลย?” “ไม่เป็นไรนะ ฉันจะดูแลเธอเอง” เจย์ตอบอย่างไม่ใส่ใจ แองเจลีนฝังใบหน้าของเธอไว้ตรงระหว่างเข่าของเขาในขณะที่เธอพูดอย่างไม่พอใจ “เจย์บี้ นายยังคงเป็นคนที่ปฏิบัติต่อฉันอย่างดีที่สุด” เจย์ขยี้ผมของเธอเบา ๆ “เธอเพิ่งรู้ตัวเหรอ?” “ใช่น่ะสิ” แองเจลีนวางแก้มของเธอลงบนฝ่ามือของเขา เจย์มองไปที่ประตูห้องของเด็ก ๆ ที่ปิดสนิททั้งหมด เขาอยากจะพูดกับเธอไปว่า ‘เธอลืมบอกพวกเขาว่าเธอคือ โรส ลอยล์ แม่ของพวกเขาไงล่ะ เด็ก ๆ คิดว่าเธอเป็นแม่คนใหม่ของพวกเขา แน่นอนว่าพวกเขาจะเพิกเฉยต่อเธออย่างแน่นอน’ ถึงอย่างนั้น เมื่อเขาเห็นว่าเธอดูน่ารักเพียงใดขณะที่เธอซบอยู่บนตักเขา เขาก็ระงับสิ่งที่อยากจะบอกความจริงกับเธอ “แองเจลีน เราออกไปเดินเล่นกันเถอะ” เขาพูดแนะนำเธอทันที แองเจลีนเข็นเขาออกไปที่ประตู วันนี้ดวงอาทิตย์ส่องแสงบนท้องฟ้าและอุณหภูมิก็กำลังพอดี สิ่งที่แตกต่างจากเดิมก็เกิดขึ้นเมื่อ เจย์ อาเรสคนที่สงวนตัวและเยือกเย็นเมื่ออยู่ด้วยกันกับแองเจลีน เซเวียร์ มันช่างน่าทึ่งจริง ๆ ความเยือกเย็นที่เล็ดลอดออ