บทที่ 686

แองเจลีนถูกโอบกอดอยู่ในอ้อมแขนของโจเซฟิน แองเจลีนคร่ำครวญสิ่งที่อยากจะสื่อถึงในจิตวิญญาณของเธอ ดวงตาที่แหลมคมเหมือนนกอินทรีของเจย์ส่องประกายไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา เขาขมวดคิ้ว เก็บความเจ็บปวดและความเสียใจจากหัวใจทั้งหมดเข้าไปถึงในกระดูกของเขาและบังคับพวกมันออกไป เขาอยากขังมันไว้ในกระดูกของเขาในขณะที่ภายในตัวของเขาได้ตะโกนและกรีดร้องเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา ในที่สุด มันก็กลายเป็นฟองแห่งความสุขและอบอุ่นที่ผุดขึ้นในตัวเขา ดวงตาของสตอร์มก็แดงเช่นกัน คู่รักคู่นี้อยู่ตรงหน้ากันแล้วด้วยซ้ำ แต่ความเป็นจริงที่ว่าพวกเขาได้ยินเสียงแต่ไม่ได้เห็นกันก็ทรมานหัวใจสำหรับคนที่ได้ฟังผ่านไปมา “ฉันควรจะทำยังไงดี?” แองเจลีนร้องไห้อย่างหมดหนทาง โจซี่เริ่มสะอื้นตาม “ปล่อยมันไปเถอะ พี่แองเจลีน เธอจะรู้สึกดีขึ้นเองกับเรื่องทั้งหมด” “ฉันเหนื่อย โจซี่ ฉันรักเขา แต่ฉันเหนื่อยมาก” แองเจลีนบ่นซ้ำ ๆ เจย์กำหมัดแน่น ทันใดนั้น เขาก็ยกมุมปากขึ้นและกัดที่หลังมือของเขา สายตาแดง ๆ ที่มีน้ำตาเอ่อล้นรินไหลออกมาผ่านมุมปากของท่านประธานทำให้สตอร์มหยุดทันที “ทางเข้าเมืองอิมพีเรียลอยู่ตรงหน้านายหญิงแล้วนะ เราจะแยกทาง