บทที่ 693

มันราวกับว่าแองเจลีนหายตัวไปจากโลกในอีกสองสามวันข้างหน้าได้เลย โดยไม่ต้องมารบกวนเจย์อีก เจย์รู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก เขาอดไม่ได้ที่จะคิดว่าความโหดเหี้ยมของเขาทำร้ายหัวใจของเธอจนหมดและเธอก็หมดความหวังในตัวเขา โดยเลือกที่จะวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ เขานั่งดูโทรศัพท์ตรวจสอบเป็นบางครั้ง แต่ยังไม่มีข้อความหรือการโทรเข้ามาเลย “เธอกำลังทำอะไรอยู่นะ แองเจลีน? เธอคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงเธอในตอนนี้อยู่หรือเปล่า?” เจย์ถอนใจออกยาว ๆ แล้วเอนศีรษะไปบนรถเข็น เขาขมวดคิ้วผูกกันแน่นขึ้น ณ อพาร์ตเมนต์ห้องเช่า แองเจลีนนอนอยู่บนเตียง เธอไม่ได้กินหรือดื่มอะไรเลยในช่วงสองวันที่ผ่านมา โจซี่รู้สึกว่าหัวใจของเธอบีบรัดด้วยความเจ็บปวดในขณะที่เธอจ้องมองแองเจลีนที่กำลังอดอาหาร “อย่างน้อยก็ดื่มน้ำบ้างเถอะนะ พี่แองเจลีน ไม่ใช่ว่าพี่ชายของฉันจะรู้ว่าเธอกำลังทรมานตัวเองอยู่สักหน่อย” โจเซฟินนั่งที่ขอบเตียง กอดขาทั้งสองข้างแนบหน้าอกและพูดติด ๆ ขัด ๆ “ทำไมเราต้องทำร้ายตัวเองเพราะพวกเขาไม่รักเราด้วยล่ะ? หากนี่คือชะตากรรมของเรา เราควรยอมรับมันนะ” แม้ว่าประโยคนี้จะใช้ถ้อยคำเพื่อแองเจลีนได้รับรู้ แต่ก็เป็นการให