บทที่ 722

แองเจลีนเก็บเอกสารที่อยู่บนโต๊ะ จากนั้นใช้มือซ้ายถือแฟ้มแล้วเดินออกไปที่ประตู รถเข็นของเจย์ปิดกั้นอยู่หน้าประตู ดวงตาของเขาไม่เคลื่อนสายตามองตัวเธอได้เลย ในขณะที่แองเจลีนยังคงเฉยเมย “ขอทางหน่อยค่ะ” เธอพูดกับเจย์อย่างสุภาพ เจย์มองตรงมาที่เธอ ดวงตาอันมืดมิดของเขาเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจถอยออกไปอย่างมาก แองเจลีนและเขามาถึงจุดนี้กันได้อย่างไร? พวกเขาดูแย่ยิ่งกว่าคนแปลกหน้ากันเสียอีก สายตาของเขาจ้องมองไปที่แขนที่พันผ้าพันแผลของเธอ และไม่มีความรู้สึกใด ๆ แสดงออกมา ด้วยน้ำเสียงของเขา เมื่อเขาถามว่า “แขนของเธอโอเคไหม?” แองเจลีนยิ้มอย่างนิ่ง ๆ และพูดเบา ๆ ว่า “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ ท่านอาเรส มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับฉันเลย” เธอเรียกเขาว่า ‘ท่านอาเรส’ อีกครั้ง เธอเรียกเขาแบบนั้น ในเมื่อความสัมพันธ์ของพวกเขาได้ถึงจุดที่แย่ที่สุด ใบหน้าของแองเจลีนเคร่งขรึมและเย็นชา แต่เธอใจไม่สงบอย่างที่เธอมอง หลังจากที่เจย์ได้ไปตัดผมมาแล้ว เขาก็ดูสดใสขึ้น ผมสีดำสลวยเข้ากับใบหน้าขนาดเท่าฝ่ามือของเขาได้เป็นอย่างดี มันทำให้ดวงตาเหมือนดาวและเดือนของเขาดูเหมือนภาพวาดที่ชัดเจนและน่าสังเกตมองยิ่งนัก เขาแค่นั่งอย