บทที่ 738

เมื่อพบกับพวกเขาในวันนี้ เธอสงสัยว่าเด็ก ๆ ทั้งสองจะขจัดอคติที่ต่อต้านเธอได้หรือไม่ “เซ็ตตี้น้อย” แองเจลีนนั่งลงข้างเตียง เซ็ตตี้น้อยลืมตาข้างหนึ่งขึ้นมาด้วยความประหลาดใจและแอบมองแองเจลีน “ถ้าตื่นแล้วก็ควรตื่นขึ้นมาเลยนะ คุณน้าอะไรก็ได้ มาหาหนูแล้ว” แองเจลีนยิ้ม เซ็ตตี้น้อยเลยลุกขึ้นมาจ้องมองที่แม่ของเธอ จากนั้นเธอก็กระโจนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของแม่และเริ่มร้องไห้ “คุณแม่ คุณแม่ไปไหนมา? นานแล้วทำไมคุณแม่ไม่กลับมา? หนูคิดว่าคุณแม่ไม่ต้องการเราแล้ว!” เซ็ตตี้น้อยร้องไห้หนักมากจนทำให้อารมณ์ของแองเจลีนนั้นถูกปลดปล่อยออกมา เธอกอดเซ็ตตี้น้อยแล้วอุ้มหนูน้อยขึ้นมา “หนูรู้แล้วว่าฉันเป็นแม่อย่างนั้นเหรอ? แม่ขอโทษนะ เซ็ตตี้น้อย ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่เอง แม่ไม่ควรจากไปโดยไม่บอกลา” เซ็ตตี้น้อยเอาแขนโอบคอแม่เพราะกลัวว่าแม่จะจากไปอีกครั้ง ทว่า ปากของเธอยังคงนับเสียงดังออกมาถึงทุกความผิดพลาดของแม่ “ไม่ใช่แค่คุณแม่จากไปโดยไม่ได้บอกลา แต่คุณแม่จากไปถึงสองปีด้วย เมื่อคุณแม่กลับมา คุณทำเป็นจำเราไม่ได้ แล้ว... แม่ ไม่รักเราแล้วเหรอ?” ในส่วนของชั้นล่าง เจย์และเซย์นมองขึ้นไปชั้นบน พวกเขาตกใจกับเสีย