บทที่ 792

หมอตอบว่า “ลักษณะทางกรรมพันธุ์มีส่วนเพิ่มแนวโน้มที่จะเป็นโรคนี้ได้” เจย์เริ่มกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับอาการของแองเจลีน “ผมจะป้องกันโรคนี้ได้ยังไงบ้าง?” “คุณต้องแน่ใจว่าเธออยู่ห่างจากอารมณ์เชิงลบและป้องกันไม่ให้เธอใช้ดวงตาของเธอมากเกินไป เพราะนั่นอาจทำให้สถานการณ์แย่ลงไปอีก กล่าวอีกนัยหนึ่งคือป้องกันไม่ให้เพิ่มอารมณ์ปะทุมากที่สุด” เจย์พยักหน้า “เข้าใจแล้ว” สาวใช้นำโจ๊กหนึ่งชามมาให้แองเจลีน แต่เธอปัดชามออกไปโดยไม่มีแตะต้องเลย ความหิวของเธอ ทำให้เจย์รู้สึกเป็นกังวลมากขึ้น วันนั้นเขาตัดสินใจทำอาหารให้เธอเอง เขาทำซุปไก่หนึ่งชามไปให้เธอ เมื่อเขาเข้าไปในห้องพร้อมกับชามซุปไก่ แองเจลีนก็หันมามองเขาด้วยความตกใจ “พวกคนใช้บอกว่าเธอไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ตื่นมา เธอกำลังพยายามจะทำอะไร?” ในขณะที่น้ำเสียงของเจย์เจือปนไปด้วยคำตำหนิเล็กน้อย แต่กลับถูกขับเคลื่อนไปด้วยความโมโหฉุนเฉียวมากกว่าความโกรธ “นายจะไปส่งฉันกลับบ้านเมื่อไหร่?” เธอถามอย่างตรงไปตรงมา ความจริงคือเธอไม่อยากทนอยู่กับเขาอีกแล้ว นั่นทำให้เจย์รู้สึกร้องไห้โดยไม่มีน้ำตาได้เลย เขาขับไล่ไสส่งเธอออกไปได้สำเร็จแล้ว แต่ทำไมหัวใจของเขาถึงร